کشتی نا آرام

1.

سالی چند روز میرن مدرسه؛ بعد زورشون میاد، همون چند روزمختصر رو هم، خودشون زحمت حمل  کوله‌شون رو بکشن.
نمیدونم به دانش‌آموز خرده است یا به ننه‌ی دانش‌آموز.
اما هرچی هست خیلی روی مخِ منه.🫠🫠🫠
کاش مامانه بفهمه، لطف نیست؛ نالطفیه.
اما دریغ🫤

یک راه آسان و دم دستی برای نجات غریق شدن

ای که هم دردی و هم درمان من  

  وی که هم جانی و هم جانان من

دردم از حد رفت درمانی فرست

      ای دوای درد بی درمان من

«فیض کاشانی»

 

یه سوال ؟ بنظرتون بهترین مخاطب این دو بیت چه کسی میتونه باشه ؟

 

چند روز پیش، جایی از کتاب «شب هول» خوندم که نوشته بود :

ماجرای خانم مدیر دود شده در هوا

 

ماجرا برمیگرده به سه هفته قبل، وقتی که من تو سکوت خونه مشغول دیدن فیلم «جاده انقلابی»  شدم.

 فیلمی که رُز و جک تایتانیک، به وصال هم رسیده بودند و حالا خونه و زندگی و دو تا بچه داشتند و صدالبته هزار و یک مشکل و تنها چیزی که، از یه فیلم دوساعته در ذهنم حک شد، متاسفانه و یا شاید هم خوشبختانه،  فقط و فقط پاکت سیگار «کیت وینسلته»،که برای رهایی از فکر و خیال تند و تند یه نخ سیگار برمیداشت و آتش میزد.

برای سپیده‌ی تنها

نیاز دارم با یکی حرف بزنم، اما وقتی خالی از هرکسی باشی، با کی؟
دیروز بود، ساعت پنج عصر، که با پیام بابا :« آش خیلی خوشمزه و لذیذ بود» گریه‌هام شروع شد  تا نیمه‌های شب.
ماجرا؟
حالا که نه مشاوری هست و دوستی ، ماجرا رو اینجا میگم؛ هرچند که خسته‌ام از گفتن،چرا که هربار گفتم به دربسته خوردم.
«همه دست و پاهام داشت برای آشی که

من وجود دارم

داشتم خبرها رو میخوندم، خبرهای سایتهای زرد رو .

و نظرات یک سری آدم راجع به مسائل ایران که حتی اسمشون هم برام آشنا نبود.

و این وسط هم فشن شوی کتایون ریاحی و عروس جدید تتلو و نامزدی سحر قریشی با شاهزاده عرب هم بالا اومد که البته فقط تیترها رو برای وقت گذرونی خوندم تا چشمهای سنجاق سینه سنگین شده و از روی پاهام گذاشتمش زمین.

چند روز پیش اومدم حالمو براش توصیف کنم هرکاری کردم نتونستم منظورم رو برسونم تا آخر یه کلمه گفتم که بنظرم کامل من رو توصیف میکرد، من دیگه دل مرده ام.

البته که ربطی به مسائل ایران نداره، تا بوده همین اوضاع بوده و اوضاع بد تمام ناشدنیه و فقط از نوعی به نوع دیگر تغییر شکل می دهد.

همه چی به خودم ربط پیدا میکنه.

چرا من اون دختری چندسال قبل که تند و تند برای خودش آرزوهای قشنگی خیال میکرد نیستم؟

چرا نمیتونم برای آینده ام هیچ تصویر درخشانی متصور بشم.

تازه چند ماه بود که مادر شده بودم و ترسی به جونم افتاده بود که جرات بیانش رو با کسی نداشتم.( البته چند سال بعد، متوجه شدم همه مامانها ممکنه همچین فکرایی به سرشون بزنه) دفتری برداشتم و نوشتم : «خدایا من برای سه سالگی دردونه نذر 30 شاخه گل رز میکنم.

خدایا بچه ام صحیح و سالم باشه در کنار خانواده اش.»

یک ماهه دیگه 5 ساله میشه، نذرش رو بخاطر کرونا اون سال ادا نکردیم.

اما امسال دیگه وقتشه؛ که سفارش 30 شاخه گل بدیم و روز تولدش مهربونی رو به مردم شهرمون پخش کنه.

چی میخواستم بگم؟

آهان میخواستم بگم دلیلی که نمیگذاره هیچ تصویر درخشانی از آینده ام متصور بشم؛ با کمال تاسف فقط مسئولیت و حس مادریه.

ترس من انقدر زیاده که نمیگذاره آینده رو قشنگ ببینم. تو خیالاتم میرم جاده خاکی هایی که خیلی وحشتناکند . دیگه این رو شما از نذری که تو یکی دوماهگی دردونه کردم، بخون که از ترس ندیدن سه سالگی پسرکم به خدا دخیل بستم.

سعی میکنم حسم رو کنترل کنم اما نمیشه.

سعی میکنم نبینمش باز هم نمیشه.

برای خرید وسیله نو برای خودم، حتی در حد خودکار هیچ شوقی ندارم.

خودکاری که شاید 10 هزار تومان باشه و لازمم هست ،رو برای خودم نمیخرم؛ اما برای بچه ها ماشین حسابی که اصلن به کارشون نمیاد اما چون خوششون اومده رو تهیه میکنم.

این رفتارهاییه که مادر خودم هم داشت و همیشه از طرف من سرزنش میشد.

بهش میگفتم: مامان من نمیخوام، چرا برای خودت نمیخری؟

این مدل رفتار، داره من رو دلمرده میکنه؛ باید مراقب باشم.من که میدونم راه حل چیه، نباید دست دست کنم.

جاروبرقی مدتهاست که خرابه، شاید از همون سال اول زندگی. اما هیچ وقت تعمیر نبردیمش و حتی فکر خرید یه جاروبرقی نو هم به ذهنم خطور پیدا نکرد.

چرا ؟

بهتون میگم چرا ؟

چون امید به زندگیم صفرررر. جاروبرقی بخرم ؟ خب شاید فردا افتادمو مردم. خب جاروبرقی به چه کار میاد فقط پولم رو هدر دادم...

نمیتونم بگم از همون روز اول مادر شدن اینجوری شدم نه.

اما کم کم زیاد و زیادتر شد و با اومدن سنجاق سینه به اوج رسید.

و تو یک سالگی سنجاق سینه من غمناک ترین روزهای زندگیم رو سپری کردم.

شاید خیلی ها بهش بگن افسردگی بعد از زایمان.

افسردگی که اگر درمان نشه، تا آخر عمر تبعاتش باهات می مونه.

من جدا از این افسردگی نبودم، هرچند که کسی مهر افسردگی رو به پیشونیم نزد.

اما خودم که حسش کردم.

و خوشحالم از ناجی زندگیم.

ناجی زندگیم کی بود ؟

کلمات، کلماتی که تند و تند می نوشتم و راه نجاتی که برام از بینشون باز میشد.

گاهی از نوشتن طفره میرفتم؛ مبارزه سختی بود. میدونستم اگه بنویسم نجات پیدا میکنم اما پسش میزدم.

خدا رو شکر که هر بار تو این مبارزه قدرت نوشتن پیروز شد و طناب نجات رو به دستانم داد.

طناب نجات ؟!

میتونم بگم تمام این ماه پریود بودم و هنوز هم هستم.خونریزی که قصد تموم شدن نداره.

عجیب نیست، چیزهای عجیب تر از یکماه پریودی هم برام پیش اومده.

مثلن چندماه پریود نشی و باردار بشی.به هر دکتری میگفتم باورش نمیشد. آخر هم یکی بهم گفت به کسی نگو دو ماه پریود نشدی و باردار شدی.تاریخ آخرین پریودیت رو یکماه جلوتر بگو. منم گفتم : چشم.

دیروز که صدای اذان ظهر از مسجد محل بلند شد، به پهنای صورت اشک ریختم که نمیتونم سر سجاده نمازم بنشینم.این انصاف نیست.

دنبال یه فرصتی بودم که از حسم نسبت به نمازم بگم و الان این فرصت طلایی پیش اومد.

یک ماه پیش بود که من برای اولین بار طعم اصل نماز رو چشیدم.

نمازی یازده رکعتی درست قبل از اذان صبح؛ بهش میگن نماز شب.

یه شب قبل خواب، فکر خوندنش به ذهنم رسید. نمیدونستم چجوریه؟! یعنی راستش رو بخوای فکر میکردم یه نماز دو رکعتیه معمولیه که تنها به نیت نماز شب میخونن و بهترین وقت خوندش هم اول وقته نیمه شب شرعیه.

در صورتی که اینطور نبود.

چهار تا نماز دو رکعتی به نیت نماز شب، یک نماز دورکعتی شفع و یک نماز یک رکعتی وتر که آخ از نماز وتر .

که چقدر معجزه بود.واقعن معجزه رو با تمام وجودم با ذکرهای نماز وتر در طول روزم می دیدم و انرژی ای که در روزی که از نماز شب جا نمونده بودم با روزهای قبل کاملن متفاوت بود.

داشتم عاشقی میکردم باهاش.

بهش گفتم، دوست نداشتم بگم.اما انقدر طعمش شیرین و قند بود که خواستم تجربه اش کنه.

دوست داری تو هم بیدار کنم ؟

نشد با من بخونه؛ حتی نشد خودش هم بخونه.منتظرم پریودم تموم بشه و دوباره تجربه اش کنم.

این یه کمی بی انصافیه. بهم بر میخوره که خدا نمیذاره من نماز بخونم؟! اونم وقتی که تازه طعم شیرینش زیر زبونم رفته بود.

صبح حال نداریه دیروز با شدت کمتری ادامه داشت و آقای همسر موند خونه.

قبل خواب ظهر سنجاق سینه بهش گفتم که برو سرکارت الان بهترم.

از اینکه نرفته بود، کمی عذاب وجدان داشتم.

من باید تو هر حال و هوایی از عهده نگه داشتن بچه ها بر بیام.همونجوری که اون تو هر حال وهوایی که باشه موظفه بره سرکار.

ازم می پرسه: تو چرا هیچ کاره ای ؟

• من ؟ من هیچکاره نیستم. من مامان توام.
• بچه بودی نمی خواستی کار داشته باشی؟
• چرا نمیخواستم. من یه مهندسم . اگه می بینی سرکار نمیرم مثل بقیه بخاطر اینه که الان مامان تو و داداشی ام.الان کاره من نگهداری از شما دو تاست.
• اگه تو نباشی من پیش کی میمونم؟
• من همیشه هستم.
• از کجا میدونی؟
• تا وقتی که بزرگ بشی هستم.
• خب وقتی بزرگ بشم تو نباشی، من میترسم تنها بمونم.
• نه وقتی میرم که مثل بابایی، ازدواج کرده باشی و بچه داشته باشی.
• بعد چجوری میای دنبالم؟
• میام دیگه.
• با فرشته ها میای ؟
• آره با فرشته ها میام دنبالت.

گفته بودم، تکرار برام کار جالبی نیست؛ نه اینکه جالب نباشه اتفاقن خیلی هم هیجان انگیزه اما من گارد بزرگی نسبت به تکرار دارم.

اینروزا دارم کتاب «مسیح بازمصلوب» رو دوباره خوانی میکنم.کتابی که سه سال پیش شروعش واقعن برام سخت بود و تصمیم داشتم بی خیال خوندنش بشم، اما کمی که گذشت اسمهای یونانی عجیب غریب خیلی ماهرانه در ذهنم نقش بستن ( دم نویسنده و مترجم گرم) و تونستم ادامه بدم. چند روز پیش پا گذاشتم رو گاردی که برای تکرار داشتم و کتاب رو شروع کردم.یه قیلی ویلیه خاصی تو وجودم حس شد که مگو و مپرس.

برای خودم عجیب بوذد ذوقی که با دیدن نام های آشنا و مرور سرگذشتی که ازش باخبر بودم از کجا اومده؟! اما راستش به جرات میتونم بگم شوقم نسبت به بار اول خیلی بیشتره.

عجیب به نظر میرسه اما با اینکه طعم خوش تکرار زیر زبونم رفته، همچنان همون گارد پابرجا هست و جرات تکرار چیزهایی که قبلتر برام لذت بخش بودند رو ندارم.

شاید فکر میکنم وقتم هدر میره؟! مثلن من که اون کتاب رو خوندم تموم شده رفته. چرا یه کتاب دیگه رو نخونم و به لیست کتابهای خونده شده ام اضافه نکنم.

چند شب پیش وقتی بچه ها خواب بودند به عادت هر شب موبایلم رو دستم گرفتم و تو تاریکی خونه مشغول دیدن فیلمی شدم؛ اتاق.

خیلی دلم میخواست که آقای همسر هم فیلم رو ببینه و بیشتر از اون خودم هم دلم میخواست دوباره ببینمش.

شب بعد وقتی بچه ها خوابیدن، موبایلم رو دستم گرفتم تا لذت دوباره دیدنش رو به وجودم بدم، اما نتونستم؛ گارد زورش زیاد بود.

شب بعد از راه رسید و یه پیشنهاد:

• فیلم ببینیم.
• آررررههه حتما.من یه فیلم خوب میشناسم که دو شب پیش دیدم.

خیلی دلم میخواد راجع به فیلم حرف بزنم و تحلیلی ازش بخونم اما هنوز نرفتم سروقت سرچ کردنش تو گوگل.

خیلی روم تاثیر گذاشت شاید چون وقتی دیدم که مثل شخصیت مامان فیلم، من هم مامان یه پسر 5 ساله ام. و شباهت های زیادی بین حرفهایی که بینشون ردوبدل میشد با دیالوگهای من و دردونه دیدم.

مثل همین ماجرای مامان فلان چیز وجود داره؟!

احتمالا تا اطلاع ثانوی سمت کانال تلگرامی نرم، چون فیلتر شکن گوربه گور شده ام اعلام فرمودند که باید منو آپگرید کنی وگرنه  برات کار نمیکنم. و از اونجایی که تا وصل نشه امکان آپگرید شدنش فراهم نیست و فیلترشکنهای دیگری هم که دارم صرفن دکوری اند؛ از اینرو نشر مطالبی که شاید به درد هیچ کسی جز خودم نخوره رو اینجا خواهم داشت.

چون نوشتن با انتشار برام معجزه اش رو کامل میکنه و اگه نشر ندم؛ بغض خفه کننده از بین نمیره.

ویرایش کردن یکی از کارهای دلچسب زندگیه منه.

میشینم و طومار طومار کلمات رو ردیف میکنم کنار هم . فایل ورد رو می بندم و روز بعد و روز بعدتر و بعدترش و بعدترها میشینم به بازی با کلماتی که چند روزی از ثبت کردنشون گذشته؛ اما الان میخوام این کلمات رو بی ویرایش بگذارم؛ خوشم میاد از خودم که هربار حوصله ویرایش ندارم وشوق نشر دارم.اعتراف میکنم که آقا و خانم محترم من ویرایش نکردم. بهم خرده نگیرید و نقد و انتقادات احتمالی رو از سر خودم وا میکنم.

اما خدایی ویرایش نوشته رو خیلی پخته میکنه؛ یه جورایی لولو رو هلو میکنه.

جونم براتون بگه دیگه همین دیگه... .

برای تمام انسانهای روی زمین حال خوب و خدایی که باورش داشته باشند، آرزو دارم.

من یه موجود واقعی‌ام.

سوال پرتکرار کودک در آستانه پنج سالگی:
مامان پنگوئن وجود داره؟
مامان درخت وجود داره؟
مامان بارون شدید وجود داره؟
مامان اژدها وجود داره؟
گاهی میگم، نمیدونم. گاهی میگم خودت چه فکری میکنی.
گاهی با قطعیت میگم بله. گاهی هم میگم خیالیه. گاهی هم سرسام میگیرمو میگم  ممکنه ولم کنی ؟ مرسی.

#
تم وبلاگ رو عوض کردم، حتی دامنه رو هم حذف کردم. دیگه نمیخوام سال به سال استرس اینو بگیرم که اگه مُردم کی میاد پول بده تمدیدش کنه.😶
میخوام باشه، یادگاری برای نوه، نتیجه ها.
حالا که سه روزی میشه فیلترشکنم کار نمیکنه، احتمالا اینجا بیشتر پست بذارم ؛ البته شاید ...
رنگ و بوی کانالمو بیشتر از هرجایی دوست دارم.😢

مسواک سیاه نقاشی

نقاشی کشیدنو دوست نداره و حتی رنگ‌آمیزی رو.
وقتی مربی گفت وقته نقاشیه، دلم شور مادرانه زد.
با سنجاق‌سینه تو محوطه کانون، توپ‌بازی میکردیم که صدای یکی از مربی‌ها رو شنیدم :«چرا مسواکتو سیاه رنگ کردی؟»
جلسه قبل هم از این مربی و طرز بیانش واقعا ناراحت بودم، اما سکوت کردم.
کلاس تموم نشده بود که همه بچه‌ها از کلاس اومدن بیرون‌؛ به دردونه گفتم: «وسایلتو جمع کن و بیا». نیومد. 
میدونم چرا ؟! چون اجازه خروج از مربی رو نداشت؛ پسرم مؤدبه و قانونمند.
اما ته دلم خالی شد، تو این جامعه گرگ، قانونمندی و مؤدبی به چه کاره‌اش میاد؟ کاش اونم بی‌اجازه میزد بیرون از کلاس...
کلاس که تموم شد، رفتم پیش مربی دیگر ، نمیتونستم از چیزی که شنیدم بی‌توجه بگذرم و بهش گفتم: «شنیدم خانم فلانی به یکی از بچه‌ها گفت چرا مسواک رو سیاه رنگ کردی؟»
دفتر نقاشی دردونه دستش بود؛ نشونم داد.
فهمیدم اون بچه‌ای که برای دادخواهیش اومدم، پسر خودم بوده و دردونه مسواک رو  سیاه رنگ زده‌.
گفتم:«من نمیدونستم با پسر من هست،ولی مگه مشکلی داره رنگ سیاه؟»
گفت:«نه منظورش این نبود که سیاه نکنه، ما میخواستیم ترکیب رنگ رو بهش آموزش بدیم»
آره،جون عمه‌شون. ترکیب رنگ رو اینجوری یاد بچه میدن آخه؟ با اون لحنی که من شنیدم؟ انگار ارث باباشو از رنگ سیاه مسواکی که پسرم کشیده بود میخواست😐
با اینحال لبخند زدم و حتی ازش تشکر هم کردم؛ اما قبلش اینو گفتم که: «پسرم نقاشی رو دوست نداره و تو خونه هم، هربار که نشسته پای نقاشی، آزاد بوده هر رنگی رو به هرچیزی بزنه»
حرفمو گفتم تا بفهمن با یه مامان بیسواد طرف نیستن.😑
#کلاس کانون، کلاس موردپسند من نیست از هیچ جهتی؛ اما گاهی باید پا گذاشت روی اصول و بچه رو فرستاد تا گرگ بار بیاد.
اما یه چیزی: چون سیستم آموزشی‌ کشورمون خیییلیییییی خوووووووبه، هربار که دردونه اعلام کنه:«مامان امروز نمیخوام برم». من هیچ مشکلی نخواهم داشت؛ حتی وقتیکه دانش‌آموز مدرسه‌ای بشه، این قانون تو خونه ما پابرجا میمونه.

 

 

ماهی کوچولو

 

 

دیروز که موقع شستنش تو دستشویی، خودش رو به همه‌جا مالوند و مثه ماهی از تو دستهام سر میخورد و پخش دستشویی میشد، دیروز که از انعطاف بدنش متعجب شده بودمو فقط مراقب سرش بودم که به جایی نخوره و البته دستهاش، که به موهام نزنه... بعد از چند دقیقه همه صبرم رفت.
همه صبرم از لجبازیهاش
همه صبرم از درک نشدن‌ها
همه صبرم از کمکهایی که ناکمک بودند
وقتی صبرم رفت، خونه لرزید.
خونه با صدای«غلط کردم به دنیات آوردم، لرزید»
لرزید و من خشم و خشم و خشم بودم و بس.
امروز کمر همت بستم تا یه سری چیزها رو تغییر بدم تا پیش نیاد دوباره که بخوام بگم:«غلط کردم که دنیات آوردم».
اگه برای بستن  کمرهمت، بیشتر ازین دست دست کنم، حتما چند سال بعد هم دوباره خواهم گفت و من نمیخوام دیگه این جمله و حتی فکر این جمله از ذهنم بگذره.
امروز باوجود اینکه کاملا یه مامان در اختیار بودم؛جز نیم ساعت که به نوشتن گذشت و نیم ساعتی که خوابید و من تونستم برم حموم، اما یکی از بهترین روزها بود که میشد داشته باشم؛ چون تونستم لجبازیهای دردونه و سنجاق‌سینه رو در نطفه خفه کنم.😜😅
#مادرانه #تجربه #خدامهربونه

 

 

اینروزها

 

پستی که احتمالا تاریخ انقضا نداشته باشد...

 

5مهر 1041 نوشتم :

«این روزها زیبا نیست.

هرج و مرج هست.

اغتشاش هست.

سرکوب هست.

این روزها را دوست ندارم.

دیگر نمیخواهم خبری بخوانم و بشنوم.

دیگر نمی خواهم عکسی ببینم و فیلمی.

ظرف احساسم پر شده است و حسابی برآشفته ام.

حتی دلم نمی خواهد این کلمات را به خورد کسی بدهم و در آشفتگی بیشتر ذهنش، دستم گیر باشد.

انسانها به جان هم افتاده اند، البته که تا بوده همین بوده. باشد خرده ای نیست؛ تنها یک سوال : خدا به کجای ما گفته است اشرف؟

ناراحتم از اینکه ظلم در جلوی چشمانم جولان میدهد و من صم و بک نشسته ام.

نمی خواهم بگویم کاش میتوانستم کاری کنم ؟

من همین حالا هم در حال مبارزه با ظلمم، اما نه به شکل مرسومش.

و این مرسوم نبودنش گاهی مرا از خودم، می رنجاند.

می دانی راستش

من حسابم از همه مردم شهر جداست.

من حسابم با خدا و با خدا و با خداست.»

 

11مهر 1401 نوشتم:

«گوشه ویرگول یه قاب باز شده که نوشته :

«چی تو ذهنت میگذره.با نوشتن، افکارت موندگار میشه.

بنویسش»

خب راستش چیزی که الان از ذهنم میگذره اینه که چرا هیچ فیلترشکنی وصل نمیشه تا من به گوشه امن خودم پناه ببرم، صرفا برای برون ریزی چرندیات مزخرف ذهنم.وگرنه بخدا چیکار به کار این مملکت واغتشاشات و اعتراضات دارم.من دل بریدم از همه چی.

من فقط کانال تلگرامیه خودمو میخوام، کانال بی حاشیه و امن خودم رو.

حسابی کلافه ام از این موضوع ویرگول جان.

درحال حاضر، فقط این داره از ذهنم میگذره.

الان موندگار شد افکارم؟ خیالت راحت شد ویرگول جان؟

حیف که تو هم گیروگور زیاد داری و فقط از پشت کامپیوتر میشه اومد و بهت سر زد؛ وگرنه در شبانه روز کلی از افکارم رو باهات در میون میگذاشتم»

 

12مهر 1401 نوشتم:

«امروز بالاخره، بعد از چند روز، فیلترشکن وصل شد.

کاش وصل نمیشد، حداقل برای من.

آره، میدونم. این خود من بودم که دیروز غر میزدمو میگفتم:« لعنتی وصل شو».

اماااا

 اخبار اینور و اونور دو جبهه کاملا مغایر با همدیگه.

پستهایی که میخونم دو جبهه کاملا جدا از همدیگه.

کامنتها ونظراتی که میخونم هزاران جبهه جداومغایر از همدیگه.

خیرسرم مثلا فیلتر خبری ام. اما خیلی زیرمیزی پر میشم از اخبار و نتیجه اش میشه آشفته حالی ام.

برای همین نبودش به از بودنش؛ برای من.

تو کانال تلگرام، یه کم درددل کردم؛ این مدت هیچی جز قضیه چندروز پیش دانشگاه شریف، من رو آنقدری ناراحت نکرده بودم که بشینم و هق هق بزنم و از صبح از بس گریه کردم که چشمام درد گرفته.

بقول صبا(آرام باش) فیلم «سر به مهر» که دیشب برای بار هزارم، دیدمش و همچون بار اول ذوق و هیجان داشتم،میخوام بگم:«دوست جونیا انرژی مثبت بفرستین...»

پ.ن: البته اگه انرژی مثبتی باقی مونده باشه ...»

 

من از پسش برمیام

 

خیلی خسته‌ام و احساس می‌کنم دوباره دارم به حال و هوای چند ماه قبلم برمی‌گردم که چیزی خوشحالم نمی‌کرد و دلم می‌خواست نباشم.

روزهای عجیبی بود و اولین تجربه از نخواستن خودم و زندگی؛ تا جایی که یادم میاد همیشه عاشق زندگی بودم و شکرگزار بودنم.

گفتم:« حالم بده،احساس می‌کنم دوباره دارم به مرز افسردگی میرسم.»

گفت:« قبلا چی‌کار کردی که خوب شدی همونکارو کن.»

یادم اومد شش ماه قبل،هر روز و هرروز می‌گفتم حالم بده و کسی منو نشنید.

حالم بد بود، میدونستم و کامل می‌فهمیدم و حتی مهمتر از آن، زبان به اعتراف باز کرده بودم تا شاید دوستی، راه نجاتی برایم پیدا کند. اما کسی منو نشنید.

تو دلم خدا رو فریاد می‌زدم و باز هم اتفاقی نمی‌افتاد.

بالاخره یه روزی گفت:« پیش مشاوره وقت گرفتم،بیا بریم.»

رفتم با بی میلی.دو جلسه رفتم،خسته از تکرار مکررات رهاش کردم. مثل همه مشاوره هایی که قبلتر رفته بودم و درمانی نبودند و فقط دلم را برای پولی که پرداخته بودم، کباب کردند.

خوب شدم،چجوری؟ بالاخره بعد از دو ماه زورم به خودم رسید و تونستم قدم‌‌هایی رو که می‌دونستم حالم رو خوب می‌کنه، بردارم.

دوره سختی بود، تنهایی باید از پسش برمیومدم که اومدم؛مثل حالا و شاید روزهای آینده. راه نجات من فقط خودمم.

مرا ببخش ننه کامبیز

مهر که بیاید می‌شود سه سال که نیستی.
بودی، مهربان بودی؛ با من مهربان بودی و شاید با همه.
دیدنِ مهربانیت، چشمِ دل میخواست که در روزهای بودنت، من یکی آن را نداشتم.
راستش من نه تمایلی به دیدنِ مهربانیت داشتم و نه سهمی از مهرم را نثار تو کردم. حتی آن آخری‌ها آنقدر سخت می‌گذشت که آرزو می‌کردم بروی؛ بروی که دیگر عذاب نکشی.
چند روز پیش، وقتی‌که کتلت‌ها را، راهیِ روغن داغ می‌کردم، روی مثلِ ماهت در نظرم آمد و برای اولین‌بار، دلم برایت عجیب تنگ شد.
میدانی تو صورت همان مادربزرگ‌های شیرینی را داشتی که با دیدن چهره‌شان از پشت قاب تلویزیون قلبم برایشان پر میکشید؛ اما من تو را ندیدم و البته که به تو خرده‌ای نیست. مشکل به تو برنمی‌گردد، خودم بودم که مشکل داشتم؛ که می‌ترسیدم بگویم: «دوستت دارم.»
من مستقیم تو را نیازردم، آزردم؟ اما اعتراف می‌کنم که غیرمستقیم تا بی‌نهایت.
آن‌روز، دُردانه و سنجاق‌سینه با پدرشان، در حیاط، مشغول بازی بودند که با تو به صحبت نشستم و  برای این حجم از دلتنگی که قلبم را چنگ می‌زد، یکریز اشک می‌ریختم.
دلم تنگِ تک تک لحظه‌هایی بود که در خانه‌مان حضور داشتی؛ که تو بودی و من قدر ندانستم.
دلتنگ این بودم که از جلوی چشمانت رد شوم و تو قربان صدقه‌ام روی، دلتنگ اینکه چیپس و پفک و لواشک‌هایم را با تو قسمت کنم.
دلتنگ دیدنت در لباس‌های گُل‌گُلی و روسری‌های رنگی‌ و حتی دلتنگ سرک‌ کشیدن‌هایت در هر کاری بودم.
با دقت کتلت‌ها را در جلز‌‌وولز روغن برمی‌گردانم و از هم‌صحبتی با تو، وجودم سرشار از آرامش شده بود که درِ‌‌خانه با صدای گریه‌ای بی‌امان باز شد.
گویا در کِشمَکِشی برادرانه، سنجاق‌سینه با صورت به‌طرز فجیعی زمین می‌خورد.
او را در آغوش میگیرم و گریه‌اش در صدای گریه‌ام رنگِ‌ محوِ بی‌خیالی به خود می‌گیرد.

او آرام می‌شود و من خالصانه به پهنای صورت اشک می‌ریزم و از شوک این اتفاق،ساعت‌ها  در خود فرو می‌روم‌.

تو را منجیِ آن لحظه فرزندم می‌‌بینم. تویی که برای اولین بار، اینچنین به خاطرم آمدی تا یادت اتفاق شومی را که در یک قدمی‌اش بودیم، در نطفه خفه کند.
تو سخاوتمندانه مهربانی‌ات را از آن دنیا برایم حواله کردی.
تو مهربان بودی و حتی هنوز هم هستی.
شک ندارم بعد آن همه سختی در زندگی، آن همه راز و نیاز با خدا، آن‌همه مهربانیِ بی غل وغش، الآن جایت خوب است‌؛ خیلی‌خوب.
از تو برای تمام مهربانی‌هایت ممنونم