✍وقتی ساعت هفت صبح روز دوشنبه درگوشم گفت:«اگه امروز کارم زود تموم شد، ساعت ۱۱بیایم بریم قم؟»
خواستم مثه همه وقتهایی که برای جایی رفتن‌های یهویی نازوعشوه و نه‌و‌نو میاوردم بگم:« نه» و اما گفتم:«آره». بعد بغضم گرفت، روم رو برگردوندم و توی بالشتم خزیدم.
اون زیر میرا، زیر بالشتم، صورتم پر شد از اشک و با خودم میگفتم:«یعنی میشه بالاخره امروز؟»التماس امام‌زمان کردم که اگه اومدیم بیاد جلوی چشمم، ببینمش، فقط من نه، پسرها، بخصوص بزرگه که خیلی مشتاق دیدنشه. ازین دیدنها که بیاد و بره بعد بفهمیم خودش بوده نه‌ها، ازاینا که بیاد بگه:«من خودشم» و بعد باهم دورهم، پنج نفری-امام و من و حاجی و پسرها- بشینیمو کباب بخوریم،گل بگیم و‌گل بشنفیم.
چرا کباب؟ خب پسرک دوست داره با امامش کباب بخوره!!!
الهی که به آرزوش برسه.🥺🤲❤️
دوشنبه نرفتیم. حاجی نرسید به خونه.😢
شش ماهی هست پسرک امامش رو شناخته؛ شش ماهی هست به هر دری میزنیم و هر روزی که تصمیم میگیریم نمیشه که بریم.شش ماهی هست دلتنگ رفتن به جمکرانیم و راه تهران-قم یه جاده دست‌نیافتنی شده💔💔💔
آخرین باری که رفتم خونه امام‌زمان(منظورم همون جمکرانه) سال ۹۴بود-دوران عقد- ازش میترسیدم دوست نداشتم باشه. الان اما جوونمه.😭❤️
اگه یه روزی اینجا خبر رفتنمون رو نوشتم، بدونید معجزه رخ داده.🥺❤️
همینقدر دوره از نظرم، همینقدر نشدنی که معجزه میدونمش!
شاید بخاطر درخواستم راهمون نمیده به خونه‌ش. آخه شما بگید زشت نیست بری خونه یه نفر، بعد صاحبخونه نیاد استقبالت؟
من نمیخوام خونه‌ش‌رو بدون دیدنش...
- ۳۰ شهریور ۰۲ ، ۰۹:۱۶
