خواستم به یه توییت مضحک اشاره کنم و چند خطی راجع بهش بنویسم که گفتم توییت موییت رو بی‌خیال. اگه بخوای بگی، طومار انسانهای یاوه‌گوه تو رو از اصل ماجرا دور میکنه، پس لُب مطلب رو تو این چند خط خلاصه میکنم بدون اشاره مستقیم به توییتهای مضحک انسان‌نماها:
گاهی وقتها با خودم میگم:«کاش اونی که مُرده، یه توکه پا بیاد به خوابمون و بگه اونجا چه خبره و چه خبر نیست؟!» بعد میگم:«ما اگه خودمونم بمیریم و با چشم ببینیم و با پوست لمس کنیم و باز زنده بشیم، قطعا فراموش میکنیم. نمونه‌ش همین قوم بنی اسرائیل که مردن و زنده و شدن و دیدن و بازهم چشمِ دلشون بینا نشد.»
میگم چطوره یکبار، درحد چند دقیقه، دل بِبُریم از همه خبرها و شنیده‌ها، دستمون رو محکم بگیریم رو گوشهامون و پلکهامون رو به هم فشار بدیم، بدون اینکه پیامبر و شیطان و خدا و دوستی و دشمنی راه بدیم به درونمون، فقط فکر کنیم که چرا هستیم؟ دیگه آدم که به خودش نمیتونه دروغ بگه. میگه؟
- ۲۵ مهر ۰۲ ، ۱۱:۵۷
