نیمه های شب بود.نور ماه به صورتم تابید.
از تابشش بیدار شدم و نگاهش کردم.
در آن نیمه شب؛ خواب ، به راحتی از چشمانم پرکشید.
پر از وجود خدا شدم و نشستم به هم صحبتی با او.
ماه واسطه ام شد تا حرفهایم را به خدا برساند و چقدر واسطه قرار دادن ماه برایم لذتبخش بود.
گرم صحبت با او شدم و دقایقی بعد خود را در آغوش او، امن ترین جای جهان دیدم و به آنی خوابی عمیق و پر از حال خوب وجودم را در بر گرفت.
این بخشی از شبهایی بود که من مادر نبودم و حتی همسر هم.
من بودم،شب ،ماه تابان ، خدا ، عشق و حال خوب.
و شب که برایم دوست داشتنی ترین بخش شبانه روز است؛ نماد آرامش و امنیت و البته باید بگویم دوست نداشتنی بخشی که برایم نماد ترس و دلهره نیز می باشد.
آری همانقدر که او را دوست می دارم،دوستش ندارم.
روزها آمدند و رفتند و روزگار مرا همسر کرد و سپس مادر.
شبی از شبها ،درست زمان خواب پسرک ،صدایش زدم و گفتم:«عجله کن،شب شده است باید زود بخوابی.»
پسرکم ترسید.خودش را در تخت مچاله کرد و پلک هایش را به هم فشرد.
چرا این چنین کرد ؟
من چه کردم ؟
او را ترساندم؟
او را از شب ترساندم،به همین راحتی با همان یک جمله.
خود را ظالمی دیدم در حق او که این چنین، ترس به جانش انداخته ام.
همانگونه که شاید در کودکی من نیز،شخصی بیرحمانه ترس خود را برمن تحمیل کرده و سپیده خردسال یاد گرفت که از شب و هزاران چیز دیگر بترسد.
اتفاق آن شب،تلنگری بود بر ذهنم تا بیش از قبل، حواسم به جزئیات رفتار و کلماتی که بر زبان می آورم،باشد.
با خود عهد بستم: «من نباید کسی باشم که بذر ترس از هرچیزی را در دل کوچک او بکارم.»
روزها از پی هم آمدند و رفتند و او بزرگ و بزرگ تر شد.
در یکی از همین شبها،قبل خواب رو به من کرد و گفت:
- من بزرگ بشوم، تو پیر میشوی میروی پیش خدا ؟
میدانستم این حرفها را از چه کسی شنیده است. اما دیگر کار از کار گذشته بود. باید راه نجاتی می اندیشیدم برای ترس و اضطرابی که به درونش هجوم آورده بود.
شب بود و وقت خواب و او بحث پیری را باز کرده بود.
ذهنم یاری نمیکرد ، و با هر حرفی که از دهانم خارج میشد خدا خدا میکردم که بیراهه نگفته باشم.
نمیدانم چطور؟ اما هر طور که بود،آن شب به لطف خدا ، بخیر گذشت.
تاکنون همه سعیم بر این بود که ترسهای خود را، به خورد او ندهم و حالا این چنین از در و دیوار برایم می ریزد و باید در پی از بین بردن، ترسهایی که از اطراف به وجودش رخنه کرده است نیز باشم.
وقتی می شنوم جنگلی آتش گرفته همه وجودم پر از دلهره می شود.
پسرک هم خبر را می شنود.
می گوید : «کپسول آتش نشانی مان را می بریم و خاموشش میکنیم.»
در لحظه،خیالم راحت میشود که با موضوع کنار آمده است و خبری که شنیده او را به تشویش نیانداخته است.
اما شب بعد، میشنوم که می پرسد: «مامان جنگل آتش گرفته است ؟!»
و من می مانم و بازهم راست و ریست کردن ذهنیاتش که قبل خواب، او را به دلهره انداخته است.
میدانم همیشه همراهش نیستم و نمیتوانم هر چیزی را برایش طوری توضیح دهم که دلش آرام بگیرد.
بزرگ میشود.بزرگ میشود و می بیند که دنیا چقدر ترسناک است.
اما باورم اینست اگر این روزها تلاشم را برای زیبا ساختن دنیا، در ذهنش انجام دهم،او خود که بزرگ شود با شخصیت زیبا بینش، در فکر زیباسازی خواهد بود، حتی اگر غرق در نازیبایی های دنیا شود.
ساختن شخصیت فرزند مگر دست کسی جز پدر و مادر است ؟ امیدوارم تا وقت باقیست مسئولیتم را درست انجام دهم حتی اگر پارازیتهایی از این سو و آن سو به زندگی مان وارد شود.
درست است که جز راست نشاید گفت اما باور کنید هر راست هم نباید گفت ، آن هم به کودکی چهارسال و نیمه.
و راستش من چه اجازه ای دارم که ترس خود را به او تحمیل کنم ؟ حتی اگر عمیقا از چیزی بترسم.
- ۳ نظر
- ۲۳ فروردين ۰۱ ، ۱۹:۱۶
