نیاز دارم با یکی حرف بزنم، اما وقتی خالی از هرکسی باشی، با کی؟
دیروز بود، ساعت پنج عصر، که با پیام بابا :« آش خیلی خوشمزه و لذیذ بود» گریه‌هام شروع شد تا نیمه‌های شب.
ماجرا؟
حالا که نه مشاوری هست و دوستی ، ماجرا رو اینجا میگم؛ هرچند که خسته‌ام از گفتن،چرا که هربار گفتم به دربسته خوردم.
«همه دست و پاهام داشت برای آشی که
چند روز پیش
جوری جمله بالا را با خودش تکرار کرد که انگار اشراف کامل به معنا و مفهومش دارد.اما کمی بعد:
آنروز سعی کردم از زیر جواب دادن به سوالاتش در بروم و بحث را تا همانجا نگه دارم، چرا که از توضیحات بیشتر عاجز بودم و ذهنم بیشتر از این یاری نمیکرد.
روز عاشورا
تلویزیون را به امید آنکه کمی از حال و هوای کسل کننده ظهر عاشورا بکاهد،روشن کردم.
تعزیه ای در حال پخش بود،تاکنون فرصتی برای تماشای تعزیه برایم پیش نیامده بود و شاید بهتر است بگویم تا این سن، هیچ تمایلی از خود، به دیدنش نشان نداده بودم. اما آن لحظه بسیار دلم میخواست که ببینم و بی هیچ خودداری، بگذارم اشکانم جاری شود و طلسم عزاداری در خفا را بشکنم.
این افکار از ذهنم در حال گذر بود که تلویزیون خاموش شد.
بله ، همسرم با دیدن صحنه کشیدن دست پسربچه ای توسط مرد قرمز پوش،تلویزیون را سریعا خاموش میکند.
و با چشم، اشاره ای به چهارسال و نه ماهه میکند که کنار من روی مبل نشسته بود.
نگاهش میکنم و نگاهم میکند و برای جمع کردن اوضاع،سریع می گویم :
اما جوابی که می آید،چیزی غیر از «باشه» است.
استرس را با تمام وجودم حس میکنم همانند استرس روز کنکور،بدنم داغ میشود و به چه کنم می افتم؛اگر بی گدار به آب بزنم و به جاده خاکی بروم؟
چه بگویم به کودکی چون او، که فقط از مهربانی میداند، از مهربانی حتی با غیر آدمیزاد.
از چه خشمی برایش پرده افکنی کنم ؟
خودم را جمع می کنم و می گویم :
مراسم خیمه سوزان
چند روز بعد از عاشورا
ذرت ها توی قابلمه قرمز، مشغول ترق ترق ترکیدن بودند که :
با لهجه و صدای کودکانه دلنشینش می شنوم که می گوید :
قربان صدقه اش میروم و در تایید حرفش می گویم:
تک تک ذرت ها پف کرده اند و روی سفید خود را نشان داده اند،زیر قابلمه را خاموش میکنم و ظرفی از کابینت برمیدارم.
از حرفی که میشنوم، ی تعجب میکنم،کلمه مرگ چیزی نبود که از من شنیده باشد.
( کرم سبز کوچولویی که دو روز قبلتر، موقع پاک کردن سبزی، پیدا کرده بودیم،دیگه زنده نبود.
بهم گفت : «تکون نمیخوره.»
ازم بر نمیومد بگم : « مرده، بندازش دور.» یاد کارتونی که چند روز قبلتر دیده بودم افتادم و ازش کمک گرفتم:
به کلمه «شاید» تاکید داشتم؛چون میدونستم دارم چرت میگم و روزیکه رازم برملا شد، چیزی در چنته داشته باشم که از سر خودم وا کنم و بگم : «منکه گفته بودم شاید، دقیق نمیدونم.»)
ظرف پفیلا را از دستم گرفت و تصمیم گرفتم تا کسی پیش دستی نکرده و ذهنیات پسرک با حرفهایی که مورد پسندم نیست،پر نشده، دست به کار شوم وکمی راجع به مرگ و دنیای دیگر حرف بزنیم.
کلمه«مرگ» براش معنی پیدا کرده بود و من یک قدم جلو بودم.
از زمان بارداری اولم ، کلیپی در لپتاپ دخیره داشتم که مرحله رشد جنین در بدن مادر را نشان میداد. زمانی که فرزند دوم را باردار شدم، برای توضیح دادن اینکه برادرش چگونه دارد رشد میکند آن را برایش به نمایش گذاشتم و با درخواستهای مکرر خودش ، هر روز چندین و چندمرتبه آن را میدید و انقدر دید که بهتر از من و پدرش قابلیت توضیح چگونگی رشد جنین را پیدا کرد.
و حالا این کلیپ میتوانست من را یک قدم جلوتر بیاندازد:
با علامت سر تایید کرد، جوری که باورم شد؛حتما یادش است.
و اضافه کردم :
پفیلاها را یکی یکی می خورد و گوشش به من بود. فاصله ام را با او حفظ کرده بودم .
اگر نزدیکش بودم،احساسات مانع میشد و احتمال گند زدنم بیشتر،نگاهم هرسمتی می چرخید به جز چشمهایش.
فرصت خوبی پیش آمده بود و به زعم خودم تا اینجا خوب پیش رفته بودم و باید محتاطانه حرفهایم را ادامه میدادم.
اضافه کردم:
با صدای آرومی پرسید : خدا ما رو میبره؟
«خدا» هم مثل «مرگ» واژه ای بود که غیر مستقیم به معنایش رسیده بود:
با دیدن نمازهای من و پدرش، با گفتن«الهی شکر»بعد از اتمام غذایش ، با شنیدن «خداروشکر که تو هستی»از زبان مادرش و ... .
در تایید حرفش گفتم: «آره خدا ما رو میبره.»
وظیفه صد در صدی خودم میدانستم که «مرگ»برایش زیبا تفسیر شود.
از قشنگی های آن دنیا گفتم ،اینکه هرچقدر بخواهد میتواند چیپس و پفک بخورد و صبح تا شب بازی کند و کلی دوست و همبازی خواهد داشت .
هیچ محدودیتی ندارد و قرار هست کلی به او خوش بگذرد،
به او این اطمینان را دادم که جایی قشنگتر از هرجایی دیگر در انتظار ماست؛ نشان به آن نشان که از دل تاریک مادرش،به دنیایی پر از نور آمد و من او را سفت در آغوش گرفتم.
عکس چند فرشته زیبا با عبای سفید بلند و بالهایی زیبا را به او نشان میدهم.از آنها خوشش می آید.
کمی مکث میکنم و ادامه میدهم:
خوشش می آید ، از پرواز در آسمان. این را از چهره اش متوجه میشوم و اضافه میکنم:
از جمله اش خوشم نمی آید و اشک تمام چشمانم را پر میکند و می گویم :
بغض لبانش را به حرکت می آورد، چه گفته ام که پسرکم پریشان شد؟!
آه من به فدای دل کوچکش :
#
هنوز نمیدونه قبر چیه ؟
هنوز نمیدونه روح کیه؟
هنوز براش سواله خدا چه شکلیه و کجاست و چجوری با ما حرف میزنه؟
هنوز پر از کلی سواله که دیر یا زود ازش خواهم شنید.
اما
تموم شد،قشنگ تموم شد گفتگویی که دیروز شروع شد.
خوشحالم که مرگ براش یه قبر و خاک و تاریکی و تنگنا معنا نشد.
خوشحالم که خدا براش کسی که بعد ازمرگ، میزنه تو سرت و برای کارهای کرده و نکردهات تو آتیش میسوزنتت معنا نشد.
خوشحالم که فرشته مرگ،یه موجود سیاه با هیبتی وحشتناک معنا نشد.
خلاصه خوشحالم که مرگ،جوری که برای من در کودکی،معنا شد؛ براش معنا نشد.
گفت : اثبات کن
گفتم : نیازی به اثبات نیست. باورش به من آرامش داده.پس قبولش میکنم.اگه باور چیز دیگری به تو آرامش میده،تو هم همون رو قبول کن.
ادامه دارد ... .
حس یک انسان خنثی که حس گرایش به افسردگیش به قسمت دیگر میچربید، را داشتم.برای رهایی از این کسالت به سمت اینستاگرام رفتم که البته راه حل خوبی نبود.
استوریها را یکی پس از دیگری پشت هم رد میکردم تا اینکه یک باکس سوال مرا به فکر برد:«با چی خوشحال میشی؟» که خودش هم در چند خطی آن را جواب داده بود.
از خوشحالی های ساده روزانه اش گفت،انگار خودم بودم؛نه خود الآنم خود چند سال قبلم.نه خیلی قبلتر بلکه همین یکی دوسال پیش.
همین حالا که این را مینویسم حالم خوشحال نیست. بد برداشت نشود حالم خوب است اما خوشحال نیستم.
نه برای آنکه امروز سالگرد ازدواجمان بود و خیلی معمولی تر از معمولی گذشت،نه دلیلش این نیست.
دلیلش عادی شدن اتفاقاتی است که برایم عادی نگذشته بود.
عادی شدن اتفاقاتی که در روز به خصوصش برایم خوشی و حال خوب به همراه داشت و من به پاس بودنشان در روز سالگردشان،باید خوشحال میبودم.
اما تنها این نیست که خوشحالی را از من گرفته است.
پس زدن آرزوهایی که انجام دادنشان و شدنی شدنشان مثل آب خوردن آسان و ساده میگذشت و من آنها را فراموش کردم و بساط برآورده شدنشان را پهن نکردم و یا اگر هم پهن شده بود با لجبازی همه را بهم ریختم.
آفتاب سوزان بود و چشمانم را به اشک و ابروانم را به اخم سوق داد. 16ماهه روی صندلی کودک ننشست. روی پاهایم در صندلی جلو نشاندمش و مشغول شیطنتهای خطرناکش شد.
در سکوت خودم کلافه بودم.موهایم گویی که با لذت کباب بره ای را به دندان میکشد به دهانش بود.
موهایم را با هزار ترفند از زیردندانش بیرون کشیدم و او عصبانی از این اتفاق، ناخن تیز انگشت سبابه اش را در پلک چشم چپم فرو کرد. چشمانم سوخت. سرم را زیر روسری پنهان کردم.
گریه داشتم.
نه از سوزش درد پلک، این دردها که دیگر آدم را بغضی نمیکند .
از اینکه موقع پیشنهاد برای خرید، با اینکه گفته بودم ترجیحم اینست دونفری برویم اما حرفم را نشنیده گرفت و با قضاوتی که بارها برایم اتفاق افتاده بودم دوباره قضاوت شدم و شنیدم که گفت :«دلت پیش بچه ها می ماند.»
این جمله را ده ها بار در این چهارسال و نیم زندگی با بچه ها از او شنیده بودم و قضاوتی که راجع به دل من کرده بود و جلوجلو پیش داوری و تصمیم گیری.
هرچند که اولین نفری نبود که درست یا غلط اینچنین مرا با کلماتی که حکم قضاوت نابرابر را داشت،می آزرد.
یاد آن شب که خانوادگی با خانواده ام به پارک رفته بودیم در خاطرم زنده شد.
فرصتی که میتوانست برای من و او باشد و او انتخابش این بود که با 16 ماهه مسیری را پدری و پسری بروند و بیایند و لذت پیاده روی را در شب که رویای من بود از من گرفت.و من ماندم و خانواده ام در صف شهربازی تا نوبت 4ونیم ساله شود.
بغض گلویم را گرفته بود،تمام آن شب و شبهای بعدترش و حتی همین حالا.
من همیشه خواسته هایم را گفتم. همیشه هم بد نگفتم که بخواهد به کسی بربخورد؛گاهی حتی خیلی هم خوبتر از خوب گفتم.اما همیشه هم خوب بیان نشد،میدانی چه زمانی ؟
وقتهایی که بعداز هزار و یکبار گفتن،انگار که نگفته ای و گویی که کسی نشنیده است و هیچ.
یک رابطه خوب میخواهم با همه.
بنشینم و با همسرم گپ و گفتی دلبرانه داشته باشم.
با خواهرم گپ و گفتی پر از شوخ و خنده.
با مادرم درد و دلی از هر دری.
من بگویم و دیگری بگوید.
من خوب گوش بدهم و او خوب سخن بگوید.
و رابطه هایی که آنقدر حرفهای شیرین و دلگرم کننده فین مابین افرادش رد و بدل شود که دلم گرم شود از بودن و زندگی.
این دل وامانده چه خواسته ها که ندارد،کاش «من» را جور دیگری تربیت کرده بودم،تا این مواقع نشکند و در خودش نریزد و یا جایی دیگر برون ریزی دور از انتظاری نداشته باشد.
چهارشنبه بود،همان روزی که من بسیار منتظرش بودم و احتمال میدادم حتما خیلی خوشحال خواهم شد وقتی که گچ پای پسرک 16 ماهه را باز خواهیم کرد. او می خندد و با کفشهای مشکی اش طول بیمارستان را به سمت ماشین می دود.
اما خوشحالی مابین صدها مادر نگران که با ارزشترین بخش وجودیشان زیر دست جراح و پرستارهای بخش بود،برای من ناشدنی بود.
خوشحال نشدم.نخندیدم و تنها در دل خدارا شکر گفتم که از درمان رها شدیم.
عصر خسته از بیمارستان به خانه برگشتیم.
در خانه هم خوشحال نبودم،فکر میکردم دیگر باید باشم.اما لحظات آخر و اتفاقی که در بیمارستان افتاد مانع شد.
چند سیب زمینی را درون قابلمه رویی سیاه شده ای گذاشتم تا برای شام کتلتی درست که به تازگی در اینستاگرام دستورش را دیده بودم،کتلت شیرازی.
خسته بودم اما دلم کمی قدم زدن و بیرون زدن از خانه را میخواست.
در همین افکار زیر گاز را روشن میکردم که شنیدم گفت:«برویم بیرون؟»
خوشحال شدم اما با بی اعتنایی که در ظاهر مشهود بود پرسیدم:«بدون پسرا؟»
و با شنیدن حرفش،جواب دادم:«باید شام را آماده کنم،نمیتوانم تو با بچه ها برو.»
از دستش ناراحت بودم،نه اینکه به نگهبان بیمارستان چیزی نگفت،صدالبته که نه. از دستش ناراحت بودم چون وقتی گفتم میخواهم برای اعتراض پیش مسئول نگهبانان بروم و به رفتار نگهبان اعتراض کنم،حرفم را جدی نگرفت،حتی شوخی هم نگرفت.
او نشنیده ام گرفت.
خواستم به خواسته اش باشد،امروز،امروز که سالگرد ازدواجمان است.
امروز که برایمان یادآور یکم مرداد1395 است.
پسرها را آماده کردم و خودم هم آماده شدم و با هم به خرید ماهانه رفتیم.
خریدی که لذت نداشت و بغض داشت.
نه بغض از چهارنفری رفتن؛ بغض از محروم شدن از لمس و زیر و روکردن جنسهای فروشگاه و تصور خودم از داشتن آن چیزهایی که توانایی مالی خریدنشان را ندارم.
با وجود پسرها و خطر به صدا در آمدن آژیر خطرشان،خرید روتین را مثل همیشه بی هیچ گام و قدم اضافه ای انجام دادیم و به سمت خانه راهی شدیم.
و لذتی که میتوانست حالم را خوشحالم کند از من گرفته شد.
می خواست
خب خب
به گمانم خیلی خودم را پاک و مظلوم نشان دادم ،اینطور نیست؟
اما راستش باید بگویم من هم در طول روز خوشحال میشوم، اما نمیدانم کجای کارم گیر دارد که نمیگذارد حس خوب خوشحالی،حالم را خوشحال نگه دارد.
من هم با همان چیزهای ساده ای که آن دوست در استوری اش گفت،خوشحال میشوم.اما خوشحالی ام پر میکشد و میرود،نمیماند در قلبم.
قبلتر اینگونه نبود.
سیب زمینی های خلالی درون ماهیتابه به جلز ولز افتاده بودند که صدای گریه و شیون 16 ماهه از پذیرایی بلند شد.
کفگیر را به کناری گذاشتم و خودم را به او رساندم.
گریه های بی امانش، تمام انرژی داشته و نداشته ام را با خود برد.
تا حالا ندیده بودم که سر بازی با برادرش اینچنان گریه سر دهد که آرام و قرار از او گرفته شود.
به هر نحوی که بود بالاخره او را آرام کردم و اندکی بعد، به خواب عمیق یک ساعته ای فرو رفت.
بیدار که شد، او را در آغوش گرفتم و قربان صدقه اش رفتم.
ظرف نخورده غذایش را برایش آوردم و او تمامش را با اشتها خورد.
با دیدن حال خوبش،سرحال آمده بودم.
او را به حال خود گذاشتم تا به سراغ بازیهایش رود، که دیدن گامهای لنگانش قلبم را به آتش کشید.
وضعیت آلاینده های هوا بسیار خطرناک بود و هربار که اینگونه میشد،ما تمام پنجره ها و درها را کیب به کیب می بستیم و حتی دریچه کولر را هم .
گرما را با خنکای پنکه می گذراندیم تا مبادا آلودگی، راهش را به ریه های کوچک فرزندانمان باز کند.
اما آن روز فرق میکرد.
در آن آلودگی که باد بشدت می وزید و گرد و خاک و غبار با بی رحمی در ریه هایمان جا میگرفتند، در خیابان ها برای دکتر و عکس بالا و پایین شدیم و تشخیص شکستگی پنجه پای کوچکش زیر انگشتان 4 و 5 بود.
چقدر سخت گذشت،آنروزش و روز بعدترش اما گفتم: خدایا شکرت.
اولین باری بود که درگیر بلایی میشدم و به جای"خدایا چرا من " ورد زبانم شده بود " خدایا شکرت".
آنروز بعد از کلی معطل شدن در مطب دکتر و جیغ های پیاپی 16 ماهه در مطب و ترس از دکتر، بدون گچ گیری به خانه برگشتیم و سعی کردیم او را بخوابانیم تا دکتر بتواند پای کوچکش را در خواب گچ بگیرد.
اما خواب آنشب، حتی با دادن شربت خوابی که دکتر تجویز کرده بود،از چشمانش ربوده شده بود و ساعت 11 دست از پا درازتر به خانه برگشتیم.
صبح راهی بیمارستان کودکان شدیم.بعد از دو سه ساعت انتظار، وقتی که جناب دکتر هم از گچ گرفتن پای کوچک فرزندم در بیداری عاجز ماند و نتوانست میان جیغ ها و لگدهای ممتدش کاری از پیش ببرد،دستور 6 ساعت ناشتایی داده شد تا به اتاق عمل برود و پایش را در بیهوشی گچ بگیرند.
و چقدر سخت بود نگه داشتن کودک نوپایی که بیقرار راه رفتن و بازی کردن و خوردن است،در گرمای ظهر تابستان و آلودگی ای که پایش به آسمان شهرمان کشیده شده است.
6 ساعت گذشت،نامش را که خواندند تا لباسهایش را تعویض کنم و آماده رفتن شود،هق هق گریه هایم شروع شد ، میان مادرانی که اوضاع فرزندانشان با اوضاع فرزند پاشکسته من به هیچ وجه قابل مقایسه نبود و نیست.
درد آنها کجا و درد ناچیز من کجا ؟
این دومین باری بود که بواسطه 16 ماهه اینچنین امتحان میشدم.
در جمعی قرار میگرفتم که درد من در مقایسه با درد دیگری ،شادی بود و خوشبختی.
اما این تسکینی نبود برای تحمل دردم،درد من برای من، غم سنگینی بود هرچند که برای دیگری شاید هیچ باشد.
و تنها چیزی که آنروز با دیدن آن مادران غمدیده ، خوشحالم میکردم،رفتار دیروزم بود .زمانی که گفتند:"پای فرزندت شکسته است" و من گفتم:" خدایا شکرت."
رو سفید بودم از اینکه ناشکری نکرده ام و نگفته بودم:"خدایا چرا من ؟"
من بی پروا، در تمام ده دقیقه ای که فرزندم از من دور بود،گریه میکردم و اگر کسی میگفت:"آرام باش،بچه های دیگر را ببین و دردشان را»
گریه ام بلندتر میشد،غم آن بچه ها هم روی دلم سنگینی میکرد اما به زبانم"خدایا شکر" بود.برای تمام اتفاق هایی که نباید برای من و مادران دیگر پیش می آمد و اما با بی رحمی پیش آمد.
کودک من و کودکان دیگر
چند ماه پیش، روی یکی از نیمکت های پارک، روبروی سرسره بزرگ نارنجی رنگ وسط زمین بازی بچه ها، نشسته بودم. گاهی چشمانم را از روی موبایل برمیداشتم و به بازی پسر4ساله ام خیره می ماندم.او به تندی و با شادی، از سرسره سُر میخورد و به سرعت پله ها را به شوق دوباره سُر خوردن بالا میرفت.
لحظاتی بعد،
کلی حرف داشتم برای گفتن، همه را نوشتم اما از انتشار خود داری میکنم.
فقط اینکه " گور بابای خانواده زنگ آبادی و جد و آبادش و اطرافیانش"
"... همه مسئولین ریز و درشت مملکت"
من راه خودم را میروم
چرا که زندگی باید کرد
حتی در شهری که نفس کشیدن جرم است ...
اردیبهشت 1401 هم این چنین گذشت، خیلی سریعتر از فروردین و بهتر از آن اما از لحاظی نه بهتر از سال گذشته اش.
راستش هر سال همه چیز بدتر از سال قبلش می شود و مسئولیت من برای کسانی که به دنیا آوردمشان سخت تر و سخت تر.
نمی گویم میخواهم تمام باشم، اما باید به قدر کفایت درست عمل کنم.
بچه پس نزده ام بیرون که بروم سی خودم زندگی کنم.
باید تمام تلاش خود را به کار گیرم.
رفته ام حمام و کرم دکتر ژیلا را پیدا نمی کنم.
بدون کرم پا بعد از حمام، تمام بدنم مور مور می شود،بدجوری به وجودش عادت کرده ام.
صبحانه یک لیوان چای با یک قند سفید خوردم.
همین الان که ساعت حول وحوش 11 ظهر است.
دلم کمی ضعف رفت و یک لقمه کوچک نان و سیب زمینی پخته خوردم که رویش یک قاشق مرباخوری سس مایونز نیز زدم.
اولش چسبید اما حالا احساس سنگینی میکنم.
حساب خورد و خوراک دوباره از دستم در رفته است و هرچیزی که سر راهم قرار می گیرد بی هیچ حسابی و کتابی با لذت می لنبانم.
سلام وصلوات گویان به روی ترازو میروم و آه کشان از آن پایین می آیم.
نمیدانم کجا نوشته است که "تو هر چه میخواهی بخور و وزن اضافه نکن که هیچ ،کم هم کن."
اما خدایی این بود رسم زندگی من تا 27 سالگی.
هرچه دلم میخواست ، هرچقدر که میخواستم میخوردم بدون آنکه ورزش کنم و یا فعالیت خاصی داشته باشم.
کارم در روز خوردن و خوابیدن بود.
والا رودربایستی ندارم که حقیقت امر این بود.
دیروز اشتم به آرزوهایم در این روزهایی که حس خنثی بودن دارم و نه از چیزی حرص میخورم و نه به وجد می آیم،می اندیشیدم.
آرزویم تا این جا تقلیل پیدا کرده است که :
"بنشینم کنار دست راننده ای که همسرم است و فرزندانی که ساکت صندلی عقب ماشین نشسته اند.
و بزنیم به دل جاده."
اصلا نه خیلی ساکت.همین که در ماشین،14ماهه ساکت بنشیند نه روی صندلی خودش،بلکه حتی روی پایم هم قبول است،فقط ساکت بدون نق و غر بنشنید و بگذارد از آهنگی که پخش میشود و مسیر لذت ببریم ، برایم در حد آرزو شده است.
باید خودم را بندازم در مسیر اجرای برنامه هایم.
اینگونه پیش رفتن و خنثی بودن را دوست ندارم...
مدتهاست که بی هیچ هدفی که مرا سر ذوق بیاورد بیدار میشوم و به خواب میروم.
این برایم خوب نیست.
حتی امروز داشتم به این می اندیشیدم که چه شده است مرا که نمازهایم که همیشه اول وقت خوانده میشد هم به فراموشی سپرده شده و نخواندش هیچ تاثیری در روح و روانم ندارد .
چرا نماز اهمیتش برایم کم شده است.
چه اتفاقی افتاده؟
نه تنها نماز که خیلی چیزهای دیگر .
در یک کلام یک انسان خنثی شده ام.
میدانم که این حالت در طولانی مدت به من آسیب میزنم.
هرچند که الان به آرامشی رسیده ام و در هول و ولا و ترس و اضطراب نیستم که آخ نشده است و نمیشود و پس من چقدر عقبم.
یک بعد این قضیه شاید برمیگردد به لذت بردن از زندگی حال و دوست داشتنش که خب برد بزرگیست در زندگی.
اما لذت بردنی که هیچ سودی برای آینده نداشته باشد بنظرم چیز درست نیست.
حداقلش اینکه مسیر لذت را به سمت خواسته هایم ببرم و حالم را دریابم تا در آینده،حسرت گذشته گریبانم را نگیرد.
گاهی آدمی در این حالت قرار می گیرد.
اما میدانم که اگر بگذارم این حالت تداوم پیدا کند ، به ضررم خواهد بود.
و فکر میکنم تا اینجا بهتر است دیگر تمامش کنم و به خود بیایم.
با آرامشی که حالا هست و از ادامه خنثی بودن برایم مانده،بروم به سراغ اجرای بهتر کارهایم و روی ریتم انداختنشان.
گفت: «خبر نخون داغونت میکنه.»
با صورتی که هیچ تغییری در هیچ قسمت از اعضایش رخ نداد.خیره نگاهش کردم و با خود اندیشیدم که چه جمله آشنایی است.
این را من سه سال پیش، به هرکسی در مسیر راهم قرار می گرفت می گفتم و از او عاجزانه خواهش میکردم که خبر نخواند که نه تنها آب و نان نمی شود؛ بلکه سوهانی عالی برای اعصاب و روان آدمی است.
آن روز که تصمیم گرفتم به طور کامل از شنیدن هرگونه خبری پاک بشوم،به تک تک اعضای خانواده التماس کردم شما را به هرکسی که می پرستید،زمانی که من در کنارتان هستم خبری را بازگو نکنید و نبینید که مبادا به گوش مبارکم برسد.
پی در پی شنیدن خبرهای ناگوار در چندین سال اخیر، با اینکه با هیچ کدامشان درگیری مستقیم نداشتم ، حسابی مرا ترسانده بود و از درون حالم خراب بود.
سیل های بهار و اتفاقات پشت بندش
آتش سوزی پلاسکو
غرق شدن کشتی سانچی
سقوط هواپیما اوکراینی (منهدم کردن هواپیمای اوکراینی L )
حادثه مکه و اتفاقی که در منا افتاد
ویروس همه گیری و کرونا
زمین لرزه هایی که مردم کشورم را درگیر کرد
قتل و کشتار و گرانی و گرانی و گرانی و هیچ مسئولی به روی خود نیاوردن
در این چند سال ،هیچ وقت پیگیر هیچ اخباری نبودم و این ها را همه را گذری می شنیدم.
گذری می شنیدم و روانم آشفته می شد .در بطن ماجرا میبودم چه اتفاقی برایم می افتاد؟
با شروع کرونا و فشاری روحی شدیدی که بر من وارد شد، بنا بر این شد که حتی نگذارم دیگر اخبار گذری هم به گوشم برسد.
دیگر نمی دانستم کجا زلزله آمده
دیگر نمی دانستم که وضعیت کشور قرمز شده است و کرونا دارد جولان میدهد
دیگر نمی دانستم که اوکراین و روسیه در گیر جنگ شده اند
دیگر نمی دانستم که روغن در بازار نیست (برای سال 1400)
دیگر نمی دانستم که چه کسی از چه کسی طلاق گرفت ؟ (حذف شبکه خبری ،حذف اینستاگرام را هم در پی داشت و این دو به هم متصل بودند)
دیگر نمی دانستم ...
و این چنین خیلی از اتفاقات در پس گوشم رخ داد و من مدتها بعد از وقوعشان مطلع شدم که تاثیرش برایم همانند خواندن کتاب تاریخ بود.کاری که شده بود و من فقط خواننده اش بودم.
حالا اما دو هفته ای می شود که به خواندن اخبار اقتصادی روی آورده ام.
آن هم فقط یک پومودورو در روز،که البته در این دو هفته فقط توانستم چهار روز خبر بخوانم،و صد البته آن هم فقط اخبار اقتصادی.
و همچنان خبر حوادث و سیاسی خط قرمز ذهن من است و آمادگی شنیدنش را ندارم.
بله بله
خوب میدانم اقتصاد-سیاست-حادثه به یکدیگر مربوط هستند،اما چه خوب است که خودم را می شناسم و مرز بین این سه را شناسایی کرده ام تا ورود انجام ندهم.
گهگداری هم تفننی درگیر اخبار زرد می شنوم .مثلا اینکه کدام اینفلوئنسر از همسرش جدا شد.
اگر در پست قبل به حرص خوردن اشاره کردم، منظورم از آن حرص خوردن ، دانه دانه کشیدن موهایم و آی چه کنم ؟چه کنم؟ سر دادن نبود.
نه حرص از جنس دیگری ست .واقعا بعد از این همه گرانی و قتل و غارت در جلوی چشمانم به مرحله سر شدگی رسیده ام که بشنوم و روانم پریشان نشود.
دیگر برای گرانی اقلام ، نه این ککم خواهد گزید و نه آن دیگری.
خبر خوش اینست که حال، با روانی آسوده که هیچ کسی اجازه پریشان کردنش را ندارد،پا در مسیرم گذاشته ام.
این حال الان من است که خواندن اخبار اقتصادی پریشانم نمی کند و به تویی که میخوانی و آشفته میشوی و انتخابت اینست که گوش ندهی، احترام می گذارم و درکت می کنم. چرا که من هم درگیر این روزها بوده ام و حالا گذر کرده ام. انقدر بالاپایین دارد این زندگی که ممکن است دوباره برگردم به همان روزهایی که نمیدانستم چه و چه و چه.
از اینکه خانواده ما با یک حقوق کارمندی،با دو فرزند و بدون اینکه جایی از این کره خاکی،سند زمینی به نامشان باشد مشمول دریافت یارانه معیشتی نشدند،مغزم سوت نکشید.اما شنیدن این خبر برای خانواده هایمان دردآور بود و عصبی شان کرد.به گمانم باید یک دوره روزه اخبار بگیرند.بگیرند تا اعصابشان آرام شود و دوباره برگردند.
مثل کاری که من با اینستاگرام و اخبار کردم و حالا با دید دیگری با اینها مواجه می شوم.
برای من اصل خانواده ام هستند. همین که خانواده ام صحیح و سلامت هستند و در کنارم، من شادترینم و شکرگزار آن خدایی هستم که به روز قیامتش ایمان دارم.
نمیگذارم چشمانم محتاج بخشش کسی باشند،حتی اگر این بخشش، حقم باشد؛ از جنگ برای حق خود میگذرم، چرا که اگر نگذرم با اعصاب و آرامشم بازی می شود و این برایم با ارزشتر است.
و به آمدن آن روز که ظالم در مقابل من ایستاده تا گوشهایش به صوت بخشش من منور شود،ایمان دارم.
«من ببخشم،خدا هم می بخشد؟»
سخن آخر : پناه من خداست و من به پناهم ایمان دارم.
نیمه های شب بود.نور ماه به صورتم تابید.
از تابشش بیدار شدم و نگاهش کردم.
در آن نیمه شب؛ خواب ، به راحتی از چشمانم پرکشید.
پر از وجود خدا شدم و نشستم به هم صحبتی با او.
ماه واسطه ام شد تا حرفهایم را به خدا برساند و چقدر واسطه قرار دادن ماه برایم لذتبخش بود.
گرم صحبت با او شدم و دقایقی بعد خود را در آغوش او، امن ترین جای جهان دیدم و به آنی خوابی عمیق و پر از حال خوب وجودم را در بر گرفت.
این بخشی از شبهایی بود که من مادر نبودم و حتی همسر هم.
من بودم،شب ،ماه تابان ، خدا ، عشق و حال خوب.
و شب که برایم دوست داشتنی ترین بخش شبانه روز است؛ نماد آرامش و امنیت و البته باید بگویم دوست نداشتنی بخشی که برایم نماد ترس و دلهره نیز می باشد.
آری همانقدر که او را دوست می دارم،دوستش ندارم.
روزها آمدند و رفتند و روزگار مرا همسر کرد و سپس مادر.
شبی از شبها ،درست زمان خواب پسرک ،صدایش زدم و گفتم:«عجله کن،شب شده است باید زود بخوابی.»
پسرکم ترسید.خودش را در تخت مچاله کرد و پلک هایش را به هم فشرد.
چرا این چنین کرد ؟
من چه کردم ؟
او را ترساندم؟
او را از شب ترساندم،به همین راحتی با همان یک جمله.
خود را ظالمی دیدم در حق او که این چنین، ترس به جانش انداخته ام.
همانگونه که شاید در کودکی من نیز،شخصی بیرحمانه ترس خود را برمن تحمیل کرده و سپیده خردسال یاد گرفت که از شب و هزاران چیز دیگر بترسد.
اتفاق آن شب،تلنگری بود بر ذهنم تا بیش از قبل، حواسم به جزئیات رفتار و کلماتی که بر زبان می آورم،باشد.
با خود عهد بستم: «من نباید کسی باشم که بذر ترس از هرچیزی را در دل کوچک او بکارم.»
روزها از پی هم آمدند و رفتند و او بزرگ و بزرگ تر شد.
در یکی از همین شبها،قبل خواب رو به من کرد و گفت:
میدانستم این حرفها را از چه کسی شنیده است. اما دیگر کار از کار گذشته بود. باید راه نجاتی می اندیشیدم برای ترس و اضطرابی که به درونش هجوم آورده بود.
شب بود و وقت خواب و او بحث پیری را باز کرده بود.
ذهنم یاری نمیکرد ، و با هر حرفی که از دهانم خارج میشد خدا خدا میکردم که بیراهه نگفته باشم.
نمیدانم چطور؟ اما هر طور که بود،آن شب به لطف خدا ، بخیر گذشت.
تاکنون همه سعیم بر این بود که ترسهای خود را، به خورد او ندهم و حالا این چنین از در و دیوار برایم می ریزد و باید در پی از بین بردن، ترسهایی که از اطراف به وجودش رخنه کرده است نیز باشم.
وقتی می شنوم جنگلی آتش گرفته همه وجودم پر از دلهره می شود.
پسرک هم خبر را می شنود.
می گوید : «کپسول آتش نشانی مان را می بریم و خاموشش میکنیم.»
در لحظه،خیالم راحت میشود که با موضوع کنار آمده است و خبری که شنیده او را به تشویش نیانداخته است.
اما شب بعد، میشنوم که می پرسد: «مامان جنگل آتش گرفته است ؟!»
و من می مانم و بازهم راست و ریست کردن ذهنیاتش که قبل خواب، او را به دلهره انداخته است.
میدانم همیشه همراهش نیستم و نمیتوانم هر چیزی را برایش طوری توضیح دهم که دلش آرام بگیرد.
بزرگ میشود.بزرگ میشود و می بیند که دنیا چقدر ترسناک است.
اما باورم اینست اگر این روزها تلاشم را برای زیبا ساختن دنیا، در ذهنش انجام دهم،او خود که بزرگ شود با شخصیت زیبا بینش، در فکر زیباسازی خواهد بود، حتی اگر غرق در نازیبایی های دنیا شود.
ساختن شخصیت فرزند مگر دست کسی جز پدر و مادر است ؟ امیدوارم تا وقت باقیست مسئولیتم را درست انجام دهم حتی اگر پارازیتهایی از این سو و آن سو به زندگی مان وارد شود.
درست است که جز راست نشاید گفت اما باور کنید هر راست هم نباید گفت ، آن هم به کودکی چهارسال و نیمه.
و راستش من چه اجازه ای دارم که ترس خود را به او تحمیل کنم ؟ حتی اگر عمیقا از چیزی بترسم.
