تو میتونی جوراب هات رو بپوشی

ثبت لحظه ها لزوما نباید به کار کسی بیاید و قطعا هم نخواهد آمد؛جز به کار خودم.

دلیلم برای نوشتن و ثبت لحظه هایی که به یک ساعت هم نکشیده فراموش خواهند شد،

مرور رفتارها و اتفاق هایی هست که باعث شخصیت سازی میشه؛شخصیت من و پسرها.

آنجایی که مستاصل میشوم و نمیدانم باید چه کار کنم؟!

بیام و ببینم قبلا چه کار کردم ،جواب گرفتم؟

از چه راهی رفتم و جواب نگرفتم؟!

خب فکر کنم بعد از این مقدمه چینی کوتاه، دیگه وقت قصه امشب شده:

بعد از هزار مدل بازی پوشیدن جوراب و انواع و اقسام حواس پرتی ها ،همچنان

لنگه به لنگه

وقتی که همگی حق داریم

سرم درد میکرد.

استامینوفن500 نتوانست کاری برایم انجام بدهد.

آفتاب داغ ظهر به پاهای مچاله شده رسا، که در کالسکه خوابیده بود میزد.

چند باری خودم را سرزنش کردم و گفتم:چرا پارچه ای در کیفم ندارم که روی پاهای آفتاب زده اش بیاندازم.

مسیرهای سایه پر از آدم های بدون ماسک بود و

مسیرهای خلوت پر از آفتاب داغ.

و به ناچار مسیرهای خلوت ،تنها گزینه من به عنوان یک کالسکه ران بود.

پسر نگو،بگو قند عسل

وقتی کارتون میبینه هیچ خدایی رو بنده نیست.

حالا با این پیش فرض این موقعیت رو تصور کنید :

از صبح که بیدار میشه ،هر نیم ساعت میپرسه: ساعت چنده؟

و من هم جواب میدم:  مامانی هنوز یک نشده.

ناهارش رو که خورد از پارکینگ صدای کفش بوق بوقی بچه ای رو شنیدم.

ساعت ده دقیقه به یک بود. و میدونست که دیگه انتظار ها به پایان رسیده و میتونه کنترل رو برداره و کارتونش رو ببینه.

گفتم : یه بچه اومده خیاطی پیش مامانا.دوست داری بری پیشش؟

-آخه الان کارتونم میاد؟

- اگه دوست داری برو.به کارتونت میگم منتظر بمونه.

ماسکش رو برداشت و  از پله ها رفت پایین.

بیست دقیقه بعد وقتی تلویزیون برای کارتون روشن شد:

مشغول شستن ظرفهای ناهار بودم که با لبخند اومد سمتم و گفت:

میخوام کمکت کنم.

شوکه شدم.کارتونش در حال پخش بود و اینهمه منتظر بود که ببینه.

کمک؟

موقع کارتون دیدن؟

وقتی که هیچ خدایی رو بنده نیست؟

احساسات و هیجاناتم رو کنترل کردم و با خوشرویی گفتم:

خیلی خب باشه حتما .کارتونت رو استپ بزن و بیا.

اومد کمکم کرد.

ظرفها رو که آب کشید .رفت و نشست روی مبل و مشغول دیدن ادامه کارتونش بود.

و من موندم و حسی که دلش میخواست به کل دنیا پز پسرش رو بده.

کائنات و کرم

خونه در سکوت و آرامش غرق شده

لپ تاپ رو باز میکنم تا درسهای جدیدم رو گوش بدم

سه ماهه کنارم خوابش برده و

سه سال و نیمه مشغول بازی با باباجون و مامانا هست.

روی پوست دست و پاهام احساس خشکی میکنم

تا لپ تاپ بالا بیاد

کرم ترک دست و پای دکتر ژیلا

و کرم خوشبوی بلوبری رو برمیدارم

انگشت پاهام از این حجم رسیدگی و کرم به وجد میان

و احساس سبکی میکنم

دستهام رو با کرم بلوبری حسابی می مالم

و از بوی خوشی که به مشامم میرسه لذت میبرم

رمز ورود به صفحه دسکتاپ رو زدم.

و منتظرم با دست و پاهای کرم زده و به وجد اومده تایپ کردن رو شروع کنم

صدای پِر پِر از سه ماهه اومد.

چندلحظه بعد حس تنفر انگیز خیس شدن انگشت دست و پا بعد از کرم زدن،درحمام موقع شستن و تعویض پوشک نصیبم شد.

انگاری عمر کرم روی پوست یک مادر نباید بیشتر از یک دقیقه باشه.

بهم ثابت شده است که کائنات نمیتونه حضور کرم رو روی دست و پای مامان ها تحمل کنه.

وقتی مستاصلی در مادری

یه موضوع جدید باز کردم و اسمش رو گذاشتم "ثبت لحظه ها"

لحظه هایی که باید ثبت بشه.

نه با عکس

نه بافیلم

بلکه تنها با کلمه

با کلمه هایی که احساس و و اقعیت درون رو مشخص میکنه

 

اولین ثبت لحظه ها رو در تاریخ 12/3/1400 نوشتم که وقت منتشر کردنش پیدا نشده بود تا به الان

 

وقتی که در آشفته ترین حال ممکن و بدو بدوهای روزانه دفتر برنامه ریزی رو باز کردم و تند تند این کلمه ها از ذهنم گذشت.

گاهی آدمی بهترین مرهم و مشاور برای خودش خواهد بود.

گاهی که نه همیشه.

فقط خودتی که میتونی خودت رو از مخمصه ها نجات بدی فقط اگر که بخواهی.

 

 

"وقتی مسئولیتی قبول می کنی

دیگه "نمی تونم" معنایی نداره

باید رفت

تا ته ته اش

چیز تموم شدنی بالاخره تموم میشه

صبر باید کرد"

 

تشکر از من

فکر نمیکردم روزی از بوی "من" خوشم بیاد.

منظورم از "من" من نیست ها.

منظورم دقیقا خود منه.

همون منی که سپیدی را به کاسه توالت هدیه می دهد.

از من و هر جرم گیر دیگری که در سپیدی دستی دارند،تشکر میکنم و ازشون طلب بخشش دارم برای غرهایی که دقیقا تا قبل از همین روز به جانشان میزدم.

به تاریخ 3 سال و شش ماه و 27 روز از مادری ام.