تو مرامم نیست اینجا در حد یک جمله پست بگذارم،اما فقط اومدم و بگم :
«من همونی ام که افتاده بود رو غلتک و حالا یکباره استپ کرده و نمیدونه باید چجوری دوباره غلتک رو راه بندازه.»
بمون اینجا به تاریخ ششمین روز از اردیبهشت 1401
یک ماه دیگه میام و گزارش کار میدم.
امروز طبق قانونی که برای خودم وضع کردم باید پستی رو منتشر میکردم، از صبح مدام به این فکر میکنم که خب چی دارم برای گفتن حالا؟
میخوای از دعوای سرصبحت سر شکلات و جیش نرفتن بگی؟ خب که چی ... برای کی مفیده ؟کی دوس داره بدونه تو و پسرت سر شکلات دعواتون شده و تو الکی مثلا همه شکلاتها رو ریختی دور که بحث شکلات تا ابد تو خونتون مختومه اعلام بشه و کسی نیاد به پر و پات بپیچه و بگه:«ننه ننه آی ننه یه دونه شکلات ننه.»
هرچند که شب،به وقت مسواک زدن، بچه ننه،یه راه برای رسیدن به شکلات فرداش پیدا کرد و ننه فهمید که هرچی خونده،کور خونده ...
یا مثلا از تغییر دکوراسیون امروزم بگم که موقع لایو ساعت ۷به ذهنم رسید و شوهرجان با وجود کمردرد، ملزم به جابجایی چند تا کمد شد؟!
یا از درست کردن ماکارونی با سویا بگم، که عجیب به هممون چسبید و روزهایی که عشق سویا بودم و هیچ بسته چرخ کرده ای برای ماکارونی از فریزر بیرون نمیومد،یاداوری شد.
یا از پیاده روی امروزم بگم که کلی تو دلم گفتم:«بی خیال حالا یه روز که هزار روز نمیشه ،نرو نرو .»
بعد به دل درون،زکی گفتم و عزم رفتن کردم،
از گم شدن کارت بانکی و کلید خونه بگم که به عنوان یه نشونه برای بیرون نرفتن میتونستم براحتی ازشون استفاده کنم و اما اینور و اونور زیر خروارها اسباب بازی زرد و سبز و قرمز ،آبی و نارنجی و مشکی پیداشون کردم.
از مامان مامان گفتنهای گاه و بیگاه و بیمورد چهارساله بگم که تمامی نداره.
از آقایی بگم که تو پارک فرت فرت تخمه می شکست و پوستش رو می‌ریخت رو زمین و من نای رفتن و گفتن اینکه:«حداقل لطفا تو زمین بازی بچه ها آشغال نریزید رو نداشتم.»
از مامانی بگم که هرچی به دخترش گفت:«بریم،»دختر بچه نیومد و از آقای تخمه خور خواست بیاد بچشو بترسونه و دختر دوید بغل مامانش که بره و افتاد زمین و مامان یه تشر بهش رفت؟
از حال خودم بگم که اگر روزهای قبل مادری، این صحنه رو دیده بودم، اون مادر رو هزار مدل قضاوت میکردم و حالا امروز با خودم گفتم:«حقش بود بچه پررو،باید مامانه میزد دهنشو پر خون میکرد.»
از آقای تخمه خور بگم که رفت پشت به دیوار و کارش رو بجای دستشویی در دید عموم انجام داد؟
از چهارساله بگم که پارک بهش چسبید و کمی با لطافت با مامانش رفتار کرد و ...
از کدومش بگم ؟؟؟زندگی امروز من فقط تو این زمینه ها حرف برای گفتن داره.
راستی از نای نداشتنم برای ویرایش هم میتونم بگم ها !!!
و هم اینکه از مقاومتم برای ننوشتن هم میتونم بگم که شکست خورد...این پیروزی خجسته باد این پیروزی
هفته پیش تصمیم گرفتم که هر روز برای پیاده روی به سبک خودم و با پذیرش شرایطم اقدام کنم.
قطعا آسان نبود و اما ناشدنی هم نبود.
به هر حال ، سختی های خودش رو داشت.
مثلا روزهای اول باید چهارساله را با زور و کتک(همینقدر خشن،والا ) لباس می پوشاندی و همراه خود کشان کشان میبردی ،با یکساله ای که فوبیای کالسکه دارد و توان راه رفتن ندارد و باید در آغوش باشد.
این صحنه را تجسم کنید :
" یکساله ای که اضطراب جدایی دارد و لحظه ای از بغل مادر جدا نمی شود،بوی خوش بیرون رفتن به مشامش خورده ،مادر لباسهایش را تنش نموده و حالا گریه بیرون رفتن سر داده است و به هیچ صراطی مستقیم نیست و یقه ننه بی نوایش را لحظه ای رها نمیکند تا بلکه او هم آماده شود و چهارساله ای که با ضربه های دست و پا به جان مادرش افتاده که :"من نمی آیم، خسته میشوم، با ماشین برویم" و همینطور غرغرکنان دنبال جورابش می گردد و مادری که این وسط در تلاش برای پوشیدن لباسهایش و جمع کردن کوله و گذاشتن اسپری و دستمال و ماسک اضافه و دو بطری آب بود."و بعد از بازگشت هم به فکر ناهار و یا شام گذاشتن.
سخت بود و پر از چالش.
روزهای اول با وعده خریدن خوراکی، چهارساله مجاب به آمدن شد.
اما بعدتر با تغییر مسیر پیاده روی به سمت پارک،وعده خوراکی حذف شد و این روزها خودش می آید و میگوید برویم پارک.
رفتارهای عجیب و غریب بچه ها در پارک را به آنی ضبط کرده است و سرسره خوردن های مدلی انجام میدهد.
مانعش نشدم.
حتی وقتی روی زمین بازی پارک دراز کشید.
میخواستم خوش بگذراند.
به اندازه کافی دو سال در خانه حبس بوده و همبازی ندیده بود،دیگر کافیست.
امیدوارم حرامزاده وفحش های آنچنانی و اینچنانی که بچه ها در پارک به یکدیگر می گویند را متوجه نشود و نخواهد تکرار کند.
که اگر تکرار کند ،احتمالا خواهم خندید.
و اگر بخندم وای به حالم خواهد شد.
با خودم قرار گذاشته ام هر روز بروم،پارک را نمی گویم؛ پیاده روی را.
تنها 3 عامل ممکن است من را از پیاده روی باز دارد :
1-کرونا بگیریم
2-هوا آلوده باشد
3- رعد و برق بزند
سرم درد میکرد.
استامینوفن500 نتوانست کاری برایم انجام بدهد.
آفتاب داغ ظهر به پاهای مچاله شده رسا، که در کالسکه خوابیده بود میزد.
چند باری خودم را سرزنش کردم و گفتم:چرا پارچه ای در کیفم ندارم که روی پاهای آفتاب زده اش بیاندازم.
مسیرهای سایه پر از آدم های بدون ماسک بود و
مسیرهای خلوت پر از آفتاب داغ.
و به ناچار مسیرهای خلوت ،تنها گزینه من به عنوان یک کالسکه ران بود.
هفته دیگه همین روز همین ساعت
عطر و صدای تو ،توی کل خونمون پیچیده
5 روز مونده
اما سختیش قد 5 سال انتظاره.
بی قرار دیدنتم
بی قرار بوییدنت
بی قرار در آغوش گرفتنت و با تو آروم شدنم.
محمدرسای جانم
فردا روز پدر
روز ولادت امام علی (ع)
به خیالم توی تصوراتم فکر میکردم که تو ،همچین روز قشنگی پا به دنیا میذاری
تو رو میدم دست باباعلی و میگم : روزت مبارک.
بی شک هر روزی که بیای اونروز قشنگترین روز دنیا برای من خواهد بود
اما دلم میخواست فردا باشی کنارم در آغوشم...
سوالهای امروزش به وقت سومین روز از پیاده روی ؟!
چی باید گفت به پسر 3 ساله ای که دانسته هاش کاملا مغایر با مشاهداتشه.
قبل کرونا سعی میکردم هرزچندگاهی گردش مادر پسری بگذارم.
اما با کرونا هیچ روزی نبود که من جرات کنم که تنها با پسرک بیرون از خونه قدم بگذارم.
کرونا هست و باید با کرونا زندگی کرد.
تصمیم دارم روزهایی که هوا آلوده نیست.راس ساعت 2 به مدت نیم ساعت قدم زدن مادر پسری رو اجرا کنیم.
دست به دست هم تو کوچه پس کوچه های شهر.
راستش نه لزوما مادر پسری،همراه هم می پذیریم.
صدای طبل می آید.
نمیدانم صدای دسته است یا مسجد محل ؟!
دعا میکنم که صدا از مسجد باشد و دسته نباشد.
هرچند که خودم حال و هوای پیاده روی پشت دسته ها را دارم .
و در حسرت نداشتنش امسال میسوزم.
