سرم درد میکرد.
استامینوفن500 نتوانست کاری برایم انجام بدهد.
آفتاب داغ ظهر به پاهای مچاله شده رسا، که در کالسکه خوابیده بود میزد.
چند باری خودم را سرزنش کردم و گفتم:چرا پارچه ای در کیفم ندارم که روی پاهای آفتاب زده اش بیاندازم.
مسیرهای سایه پر از آدم های بدون ماسک بود و
مسیرهای خلوت پر از آفتاب داغ.
و به ناچار مسیرهای خلوت ،تنها گزینه من به عنوان یک کالسکه ران بود.
وقتی کارتون میبینه هیچ خدایی رو بنده نیست.
حالا با این پیش فرض این موقعیت رو تصور کنید :
از صبح که بیدار میشه ،هر نیم ساعت میپرسه: ساعت چنده؟
و من هم جواب میدم: مامانی هنوز یک نشده.
ناهارش رو که خورد از پارکینگ صدای کفش بوق بوقی بچه ای رو شنیدم.
ساعت ده دقیقه به یک بود. و میدونست که دیگه انتظار ها به پایان رسیده و میتونه کنترل رو برداره و کارتونش رو ببینه.
گفتم : یه بچه اومده خیاطی پیش مامانا.دوست داری بری پیشش؟
-آخه الان کارتونم میاد؟
- اگه دوست داری برو.به کارتونت میگم منتظر بمونه.
ماسکش رو برداشت و از پله ها رفت پایین.
بیست دقیقه بعد وقتی تلویزیون برای کارتون روشن شد:
مشغول شستن ظرفهای ناهار بودم که با لبخند اومد سمتم و گفت:
میخوام کمکت کنم.
شوکه شدم.کارتونش در حال پخش بود و اینهمه منتظر بود که ببینه.
کمک؟
موقع کارتون دیدن؟
وقتی که هیچ خدایی رو بنده نیست؟
احساسات و هیجاناتم رو کنترل کردم و با خوشرویی گفتم:
خیلی خب باشه حتما .کارتونت رو استپ بزن و بیا.
اومد کمکم کرد.
ظرفها رو که آب کشید .رفت و نشست روی مبل و مشغول دیدن ادامه کارتونش بود.
و من موندم و حسی که دلش میخواست به کل دنیا پز پسرش رو بده.
خونه در سکوت و آرامش غرق شده
لپ تاپ رو باز میکنم تا درسهای جدیدم رو گوش بدم
سه ماهه کنارم خوابش برده و
سه سال و نیمه مشغول بازی با باباجون و مامانا هست.
روی پوست دست و پاهام احساس خشکی میکنم
تا لپ تاپ بالا بیاد
کرم ترک دست و پای دکتر ژیلا
و کرم خوشبوی بلوبری رو برمیدارم
انگشت پاهام از این حجم رسیدگی و کرم به وجد میان
و احساس سبکی میکنم
دستهام رو با کرم بلوبری حسابی می مالم
و از بوی خوشی که به مشامم میرسه لذت میبرم
رمز ورود به صفحه دسکتاپ رو زدم.
و منتظرم با دست و پاهای کرم زده و به وجد اومده تایپ کردن رو شروع کنم
صدای پِر پِر از سه ماهه اومد.
چندلحظه بعد حس تنفر انگیز خیس شدن انگشت دست و پا بعد از کرم زدن،درحمام موقع شستن و تعویض پوشک نصیبم شد.
انگاری عمر کرم روی پوست یک مادر نباید بیشتر از یک دقیقه باشه.
بهم ثابت شده است که کائنات نمیتونه حضور کرم رو روی دست و پای مامان ها تحمل کنه.
به لطف و کرم کرونا، بیشتر از یک سال بود که همدیگر را ندیده بودیم و حالا که فرزند دومم دنیا آمده بود به رسم دیدار از زن زائو و نوزاد تازه متولد شده به خانه مان آمد.
در که باز شد چشمانمان به یکدیگر خیره ماند،از فرط ذوق دیدار یکدیگر، جیغ کشیدیم.
نمیدانستم باید چگونه به یکدیگر سلام کنیم.
مدل سلام گفتن هایمان، مدل ذوق کردن هایمان، وقتی یکدیگر را می دیدیم معمولی نبود.
ما همدیگر را در آغوش می گرفتیم ،سفت خیلی سفت.حتی اگر فاصله دیدار یک روز می بود.
کرونا که آمد من حتی مادرم هم در آغوش نگرفتم.
من ماندم و آغوشهای محدود زندگی ام و دلتنگ آغوش های دیگر .
گفت :بغلت کنم؟
بی معطلی گفتم :آره .
دلم یک دنیا گریه داشت که میخواستم کنارش؛ کنار او خالی شود.
آن روز حالم خوب نبود.
حالم خوب نبود و دیدارمان کوتاه شد؛ خیلی کوتاه.
بعد از یک سال، این دیدار کوتاه دردناک تر بود؛ چرا که نیاز دلتنگی ام را بیشتر کرد.
آنقدر بیشتر، که بعد از دو ماه که از آن دیدار کوتاه میگذرد، امروز هم به یادش گریستم .
خدارو شکر میکنم که قبل از اینکه سه سال ونیمه طعم دوست را بچشد و بفهمد دوست چیست؟ً کرونا آمد . وگرنه چگونه میتوانستم بعدتر به او بفهمانم نمیتوانی دوستت را ببینی ؟! راستش همین حالایش هم سخت است و سراغ دوست میگیرد از مادر و پدرش .او هم بازی میخواهد و بس .هم بازی ای از جنس خودش و همسن خودش؛ با دیوانگی های مخصوص خودشان.
اما دستانم کوتاه است از برآورده کردن این نیاز کودکم ؛ از تشنه آب نخواهید .
نه اینکه باورم نشده باشه،باورم شده.
اما هنوز وقت نکردم که وقت کنم حسش کنم.
جوجه کوچولوی من چهل روزه که اومده تو زندگیم...
چهل روزه که زندگیم از اون روی خوشمزه اش به این روی خوشمزه ترش برگردونده شده.
چهل روزه که مامان تر شدم ...
راستشو بگم،راست حسینی؟!
حسی بهش نداشتم،جز حس دلسوزی.
الان اما اگه بخوای از حسم بپرسی ،بهت میگم
اسفند 99 گره خورد به سخت ترین و شیرین ترین اتفاق زندگیم.
روزهایی که مثه یه مجسمه گوشه ای می نشستم تا خبری که حالم رو خوب کنه به گوشم برسه.
طول عمر این تجربه ده روز بود و اما
هفته دیگه همین روز همین ساعت
عطر و صدای تو ،توی کل خونمون پیچیده
5 روز مونده
اما سختیش قد 5 سال انتظاره.
بی قرار دیدنتم
بی قرار بوییدنت
بی قرار در آغوش گرفتنت و با تو آروم شدنم.
محمدرسای جانم
فردا روز پدر
روز ولادت امام علی (ع)
به خیالم توی تصوراتم فکر میکردم که تو ،همچین روز قشنگی پا به دنیا میذاری
تو رو میدم دست باباعلی و میگم : روزت مبارک.
بی شک هر روزی که بیای اونروز قشنگترین روز دنیا برای من خواهد بود
اما دلم میخواست فردا باشی کنارم در آغوشم...
چند شب پیش از علی خواستم کتاب زیارت عاشورا رو برام بیاره تا بذارم تو سجاده ام تا بعد از نماز عشا هرشب بخونم.
شب اول حالم خوب بود .
شب دوم حالم خوب بود.
شب سوم حالم خوب بود.
شب چهارم اما...
