این روزهای ما دارد به حل این چالش میگذرد :
من عصبانی میشوم
تو هم عصبانی میشوی
عصبانیت را میشناسیم هم او و هم من.
شکلش را خوب میدانیم.
این را هم میدانیم که عصبانیت مجوز بروز هر رفتاری نیست.
باهم می آموزیم که
اگر عصبانی شدم؟!
اگر عصبانی شد ؟!
چه کنیم که هر دو آرام گیریم و به خواسته مان برسیم و بعدش پشیمانی وعذاب وجدان نباشد.
"اگر تنها ارمغان سحر خیزی ,
سکوتی باشد که در گرگ و میش صبح
با صدای گنجشکها
شکسته می شود
ارزشش را دارد که تجربه اش کرد."
به لطف وجود پسرکم من هم بی بهره نماندم از سحر خیزی.
و چقدر خوشحالم که هست تا راه را درست تر نشانم دهد.
خدای من بسیار شکرت
ساعت 9 شب بود .بُعد عاشق سپیده خانم میگفت بزن دیگه یالا و بُعد تنبلی سپیده خانم میگفت ولش کن بابا،حوصله داری .آخر کشو رو باز کردم لاکم رو برداشتم.به دونه دونه انگشتهام لاک زدم و محمدصدرا با عشق دستهام رو تو دستهاش گرفت و نگاه میکرد و شاد بود.
خوابید .
لاکم رو پاک کردم.
نمیخواستم صبح که صدای اذان رو میشنوم بهونه لاک داشته باشم برای بیدار نشدن و نماز نخوندن.
اون لاک قد یک ساعت رو دستهام بود و قد یک سال قدردانم که اونشب تنبلی نکردم و خودم رو برای عزیزترین فرد توی زندگیم زیباترین کردم.
فکر نمیکردم روزی به این درجه از شجاعت برسم.
همه اش از صدقه سری نسبتی است که دو سال و شش ماه و 12 روز پیش به بنده داده شد ؛وقتی که مادر شدم.
حشره و جنبده ای نبود که از آن نترسم.
حتی با دیدن یک مورچه ریز میزه ای که فاصله زیادی با آن داشتم تن و بدنم به لرزه در می آمد.
حالا سوسک و مارمولک و ما بقی موجودات زنده که جای خود.
امروز می خواهم از خودم بگویم و سوسکهایی که در زندگی مشترک تجربه کردم.
مثلا یک روز که مشغول جارو کشیدن و
مثه باران باش .رنج جدا شدن از آسمان را در سبز کردن زندگی جبران کن ....
مدتها بود که تصمیم داشتم صبح زود بیدار بشم .اما خب در حد تصمیم باقی موند؛دل کندن از جای گرم نرم اونم تو گرگ و میش صبح برام عذاب آور بود .
دیگه کم کم نحوه بیدار شدنم هم داشت اذیتم میکرد.
پسرک همیشه یکساعت زودتر از من بیدار بود و در طول این یک ساعت عملا خوابیدن غیرممکن میشد و باز نگه داشتن چشم هم غیرممکن تر از اون ، و درخواستش برای خوندن کتاب داستان تو این اوضاع جزو عجیب غریبترین ها طبقه بندی میشد.
این اوضاع حسابی کلافه ام کرده بود .
دیگه باید تصمیمی رو که سالها پیش گرفته بودم ،عملی میکردم.
هر چند روز یکبار نیم ساعت از خوابم کم کردم و من شدم یکی از ادمهای سحر خیز دنیا. حالا سرحالتر و شادابتر از خواب بیدار میشم و روزم رو با انرژی تا تهش زندگی میکنم.
یه چیزی رو از خودم گرفتم و به چیز بهتری رسیدم .
و معلم سحر خیزی من پسرک بود...
سهم شکلات امروزش رو صبح زود خورده بود.
دلش دوباره شکلات میخواست.
اما میدونست که فقط اجازه خوردن یک شکلات رو در روز داره.
نقشه کشیدن برای خام کردن مادر اصلا کار سختی نبود.
با چندتا کلمه دلبر و لهجه شیرینش بهم قول داد که شکلات رو فردا میخورم و الان فقط میخوام دستم باشه.
البته این جملات رو دقیقا اینجوری بیان کرد: یه دانه شاکالات دست تو فردا بوخور قول .
کتاب می می نی وشیرینی رو داشتم براش میخوندم وبا شکلات تو دستهاش بازی بازی میکرد.کاغذ شکلات باز شد.
نگاهش کردم و نگاهم کرد.
قولش رو بهش یاد آوری کردم.
یه لحظه ای چشمهام رو دور دید.دیدم جا تره و بچه نیست.
ازش پرسیدم شکلات کو؟
دهنش رو باز کرد و نشونم داد.اما حالت خجالت هم تو چهره اش بود و میشد این رو راحت از نگاهش خوند که متاسفم پای حرفم نموندم اما خیلی دلم میخواست بخورم.
خیلی جدی و آروم بهش گفتم :شکلات رو باید از دهنت در بیاری،تو قول دادی.
بی اینکه ذره ای مخالفت کنه حرف مامانش رو گوش داد.
خدا میدونه که چقدر برام این لحظه سخت بود.با خودم گفتم حالا یه شکلات بود دیگه.چی میشد مگه ؟!
اما قول مهمتر بود نه ؟ اینکه یاد بگیره اگه قول داد باید تا پای جون سر قولش بمونه.
آره قول مهمتر بود و اصلا عذاب وجدان معنا نداره .هرچند که همچنان درگیر این عذاب وجدان لعنتی هستم .
یادمه خاله همیشه به مامان میگفت که لباسهای خوب و مرتب بپوش.
ما هم خیلی به مامان میگفتیم آخه این چه لباسهایی که میپوشی،دلمون میگیره خب؟!
امروز تو موقعیت الآن میفهمم که چرا انتخابش لباسهای راحت و گشاد بود.
اون یه مامان شاغل بود با سه تا بچه و من یه مامان خانه دارم با یه بچه.
بهش حق میدم که احتمالا وقت کافی برای رسیدن به خودش پیدا نمیکرده.
امروز لباس قشنگ هامو براش پوشیدم.
قشنگ درحد مجالس و مهمونی ها .
داشتن تو کمد خاک میخوردن برای روز مبادایی که معلوم نبود کی قرار از راه برسه تا استفاده بشن.
پوشیدم و از اتاق اومدم بیرون.
نگاهش کردم.
نگاهم کرد و با لحن بچه گونه اش گفت : قشنگه.
پسرم حق داره مادرش رو تو لباسهای قشنگ و مرتب ببینه.
