نان و پنیر و خرما

زنگ تفریح بود و بچه ها در حیاط مشغول بازی و گپ و گفت با دوستانش بودند.

کلاس چهارم بودم یا پنجم دقیق بخاطر ندارم.

من اما گوشه ای تنها نشسته بودم.

نه اینکه دوستی نداشته باشم،اما نمیتوانستم خودم را در جمعی جا کنم.

اگر دوستی به سمتم نمی آمد ، من هم نمیتوانستم به سمتش بروم.

احساس میکردم نکند مزاحمش باشم.

یا نکند با من خوش نیست .

و هزاران افکار منفی دیگر.

دنیا را زیبا کنیم

اوایل وسواس پومودورویی داشتم.

می پرسید وسواس پومودورویی یعنی چه ؟

یعنی اینکه دست به کاری نزنی تا مطمئن شوی 25 دقیقه میتوانی بی هیچ حاشیه ای درگیر کاری شوی.

نمی نوشتم.

نمیخواندم.

و کاری در راستای توسعه فردی ام انجام نمیدادم.

حالا اما این وسواس از من گرفته شده است.

همان روزهای اول علاجش کردم.

اما باز گاهی به سراغم می آید.

مثل امروز که به سراغم آمد و یه لگدی حواله اش کردم که برود پی کارش.

میخواستم تمرین رونویسی انجام دهم.

ساعت بیست دقیقه به یک بود.

داشت بازی میکرد.

ریشه های شر

 

تایمر موبایل روی 25 دقیقه تنظیم شد.

دفتر و خودکار و کتاب آماده بود،تا من تمرین رونویسی را انجام بدهم.

دیدن رقص خودکار میان انگشتانم وقتی ردی بر روی کاغذ میگذاشت،حالم را خوب میکرد؛

درست از همان زمانی که همکلاسی ها از مشق فراری بودند و من با سر میرفتم سراغش.

"صدسال تنهایی" را بستم.

دلم کتابی دیگری میخواست برای رونویسی.

همان کتابی که با ذره ذره اش عشق کرده بودم.

دلم میخواست آن را بنویسم.

همان کتابی که رویای مرا به تصویر کشیده بود.

همان کتابی که یک سال است در دستم امانت مانده .

و اگر بگویم در این یک سال هر روز به او نگاه کرده ام؛شاید دروغ نباشد.