دنیا را زیبا کنیم

اوایل وسواس پومودورویی داشتم.

می پرسید وسواس پومودورویی یعنی چه ؟

یعنی اینکه دست به کاری نزنی تا مطمئن شوی 25 دقیقه میتوانی بی هیچ حاشیه ای درگیر کاری شوی.

نمی نوشتم.

نمیخواندم.

و کاری در راستای توسعه فردی ام انجام نمیدادم.

حالا اما این وسواس از من گرفته شده است.

همان روزهای اول علاجش کردم.

اما باز گاهی به سراغم می آید.

مثل امروز که به سراغم آمد و یه لگدی حواله اش کردم که برود پی کارش.

میخواستم تمرین رونویسی انجام دهم.

ساعت بیست دقیقه به یک بود.

داشت بازی میکرد.

با خودم عهد کردم تا ساعت یک تمرین را انجام دهم و بیست دقیقه از جایم تکان نخورم.

شد .

من نوشتم.

پسرکم این بین کمی با من حرف میزد.

سوالهایش را باید جواب میدادم.

من مادرش هستم.

شاید تشبیه جالبی نباشد.

اما خدا هیچوقت نمیگوید .الان نه من وقت ندارم.

من هم به او نگفتم 25 دقیقه نه.

از خودم راضی هستم.

او همه اش سه سال دارد.

تازه هنوز هم سه سالش نشده است.

نوزده روز دیگر تولدش است.

تولد سه سالگی اش.

خوشحالم.

از چند ماه قبل برای تولدش نقشه کشیده بودم.

کادوی تولدش را چند روز قبل سفارش دادم.

پسرکم با من همراه است.

به او سخت نمیگیرم.

او هم به من سخت نمیگیرد.

امروز گفت : دنیا را زیبا کنیم.

این جمله را از خودش نگفته بود.

تکه ای از ترانه ای بود که برایش پخش کرده بودم.

اما قلبم رفت برای همان تک جمله ای که از زبانش شنیده بودم.

میدانست باید چه بگوید.

تا دل ببرد.

میدانست از بین همه شعر نخواندن هایش باید کدام بیت را بقاپد و تکرار کند.

خوشحالترینم از داشتنش.