به نام حسین(ع) و به شوقِ مهدی(عج)

میگن: پیاده‌روی اربعین سخته.

میگم: از جنگیدن که سخت‌تر نیست.

میگن: ولی کسی بچه نمی‌بره.

میگم: ولی اگه قسمت شه، من با پسرها میرم.

میگن: سخته نمیشه.

دیگه نمیگم جز توی دلم:«این سختی آدم میسازه. اصلا این سختی رو میخوام با دل‌وجونم. سختی‌ای که همراهش باااید حواسم جمع باشه که حتی اجازه یه اخم کوچولو هم به بچه‌ها ندارم.خانوادگی باهم هم‌پا و هم‌قدم میشیم. گاهی دستشون تو دستمه و گاهی به بغلم میگیرمشون. روزها راه میریم و از امام زمان حرف میزنیم و با وجود وسواسمون از غذاهای نذری اطراف خیابون می‌خوریم و شبها تو بغل هم، جوریکه دل‌تو‌دلمون نیست که کاش زودتر آفتاب بزنه و راهی شیم، تنگاتنگ هم می‌خوابیم. من اربعین رو با پسرها می‌خوام. اونها از این پیاده‌روی سهم دارند. سهمشون رو برای سختی‌ای که رو دوشمه ازشون دریغ نمی‌کنم»