کمک کردن با چون و چرا
چند هفته پیش ،آرنج دست راستم به شدت با کابینت برخورد کرد ،به حدی که خم و راست کردنش ممکن نبود.
به اصرار همسرم ،بچه ها را دست مادرم سپردم و برای گرفتن عکس راهی رادیولوژی شدیم.
تا زمان آماده شدن جواب عکس ،علی جان پیشنهاد دادند که کمی در خیابانها قدم بزنم .
با دلی شکسته و گریان که اگر تشخیص شکستگی باشد،یکماه با دست گچ گرفته چه کنم؛مغازه ها را یکی پس از دیگری از دید میگذراندم.
نای راه رفتن برایم نمانده بود .کنار مادری که به همراه پسرش ،بساط جوراب فروشی اش را راه انداخته بودند،ایستادم .
پسر کتاب و دفتر ریاضی اش را باز کرده بود و در سرمای غروب پاییز ،حسابی محفل مادر و پسر گرم بود.
چقدر رابطه شان گرم و دلنشنین بود.
چندین بار سعی کردم سر صحبت را با مادر و پسر باز کنم.اما هر کاری کردم رویم نشد.
نمیدانستم چه بگویم که دوستی بینمان برقرار شود و خدای نکرده بی احترامی صورت نگیرد.
بیست دقیقه ای آنجا ایستاده بودم . و در طول این مدت هیچ مشتری ای برایشان نیامد.
برایشان خوشحال بودم ،نه از نداشتن مشتری.بلکه از حوصله مادر و ادب پسر.
همسرم که آمد از میوه فروشی کناری برایشان مقداری میوه خریدیم تا بلکه به این بهانه صبحت را با آن پسر دلنشین آغاز کنم.
گرمایی که پسر در آن غروب غمناک به من داد؛حال دلم را خوب کرد.
طوری که هنوز بعد از گذشت چندین روز ، لبخند و صدای گرم و خوشحالش از خاطرم نرفته است .
هم حال من خوب شد و هم حال آنها.
برای نشان دادن عکس باید به مطب برمیگشتیم.
مطب شلوغ بود . من بیرون ایستادم و همسرم برای نشان دادن عکس داخل رفت.
آنجا کنار پله های ساختمانی، پیرزنی ،سر صحبت با من را باز کرد.
البته صحبت که چه عرض کنم ،بیشتر حالت آمار گیری داشت.
چی شده؟ خونتون کجاست ؟ بچه داری ؟ خونه مال خودتونه؟
کم کم داشتم میترسیدم که اصل مطلب را گفت: شوهرت اومد میری اونور خیابون برام یک کیلو لیموشیرین و نارنگی بخری ؟!
پیرزن خمیده بود .
اما عزت نفسی نداشت.
آن شب عذاب وجدان نخریدن یک کیلو لیموشیرین و نارنگی به جانم افتاده بود.
اما همین که روزها و روزها و روزهای بعد او را کنار خیابان، نشسته روی پله های ساختمانی دیدم ، از اینکه برایش لیمو شیرین و نارنگی نخریدم ناراحت نشدم.
دیروز هم تو را دیدم.
با بچه ها و همسرم کنار باجه بانک ایستاده بودیم.داشتی میرفتی که تا دیدی ما با بانک کار داریم .شستت خبردار شد که نکند پول و پله ای در کار است. و سریع کارتنی را که برداشته بودی تا بروی جای دیگری بنشینی.سرجایش کنار باجه گذاشتی و فالگوش ایستادی به صحبت های همسرم و مادرش.
مثل آنروز خواستی سر صحبت را با من بازکنی اما من خود را با بچه ها مشغول نشان دادم.
برای آن پسر جوراب فروش خوشحالم و از ته قلبم برایش بهترین ها را از خدا خواستارم.
اما برای تو بسیار ناراحت.
کاش تو هم کمی از عزت نفس آن پسر را داشتی؛اما دریغ.
زمانه با تو کرد ؟!
یا خود با خودت؟!
یا پسرانت با تو؟!
شاید پسرانت تافته های جدا بافته ای باشند.
از آنها که وقتی مادرشان دار فانی را وداع میگوید برای به خاک سپاری مادرشان نیایند.
اما چند ماه بعد برای تقسیم ارث و میراث پیدایشان شود.
عجیب است ،نه.
اما واقعی است.
همیشه که نباید چیزهای عجیب ؛خیالی باشند.
پیرزن نکند میخواستی لیموشیرین و نارنگی را برای پسران معتادت گدایی کنی ؟!
نه پیرزن من آدم کمک کردن به هرکسی نیستم.
شاید هم پای دخترانت و همسرت در میان باشد؟!
نمیدانم.
هرچه که هست،بد وضعی است و برایت متاسفم.
اما از من کاری برایت بر نمی آید.
