ناامیدی ؛جنگی زیبا

گاهی باید نا امید شد.

نا امید کامل ؛ از اینکه خدا خواسته ات را اجابت کند.

نا امید شد و راضی شد به زندگی بدون عملی شدن آن خواسته.

نا امید شد و با شوق به ادامه زندگی بی آن خواسته پرداخت.

نا امید شد و مومن تر شد به ذات مقدس الهی.

من در زمره کسانی هستم که در کارنامه شان بارها و بارها ناامیدی دیده شده است.

برای من ، ناامیدی جنگی زیباست.

ابتدای امر تو با شور و شوق فراوان خواسته ات را از خدا طلب میکنی.

همه تلاشت را میکنی.

همه راه ها را میروی.

اما نمیشود که نمیشود.

کم کم دعوایت با خالق شروع میشود و نا امیدی سرک میکشد به زندگی ات و میگویی:

 "اصلا من نخواستم، مگر تا قبل اینکه نبود ،زندگی نمیکرده ام."

درست در همین نقطه ، همانی میشود که میخواستی؛خواسته ات را میگویم.

خواسته ات اجابت میشود،بی هیچ تلاش وزحمت و البته صبری مجدد ؛در یک چشم بر هم زدن.

حال، من یک آرزوی برآورده شده دارم ازجنس همانی که تعریفش را کردم و البته 84 روز مانده است تا ملاقاتمان.

برای آماده شدن به جهت استقبال از آرزوی برآورده شده ام ،روزهایم را از برنامه های تو در تو و پیچیده خالی کرده ام.

چند روزی میشود که برای انجام کارهای شخصی دیگر از شماره 1 تا 10 لیست نمی نویسم.

راستش لیست کارهایم از 10 به 2 برای این 12 هفته تا ملاقات ، تقلیل پیدا کرده است.

حتی برای انجام این دو کار هم این را گفته ام که اگر در روز شد که شد؛نشد هم که نشد دیگر و بی هیچ تفکر ایده آل گرانه ای در حال انجامشان هستم.

قرارم با خودم این است که : آرام باشم.

بارها پیش آمده است که بزنم زیر قرارهایم با خودم.

اما اینبار یک توفیق اجباری رویش را به سمتم کرده است تا به قرارم به خودم اهمیت دهم و آن را عملی سازم.

قرار من در این سه ماه با خودم اینست که آهستگی را وارد زندگی ام کنم، البته که به لطف ورود کرونا کمی به خودم آمدم و از سرعت زندگی ام کاستم.

اما این سه ماه میخواهم شاهکار خودم را خلق کنم از آهستگی وآرامش .

حال که فرصتش پیش آمده چه بهتر که آن را دریابم به بهترین شکل خودم.

پس بسم الله..