حرفهای تلگرافی

همه آدمها حرفهای تلگرافی دارند و من گویا خیلی بیشتر از همه آدمهای دیگر .

گاهی اوقات میگویم واقعا این همه حرف زدن و منتشر کردنشان لازم است.

قبلتر که در اینستاگرام بودم،استوری میکردم واز حجم علاقه ام به حرفهای تلگرافی ام دانه به دانه ی آنها را هایلایت هم میکردم.

بعدتر دیگر اینستاگرام نبود.

اما حرفهای تلگرافی بود .

رو آوردم به استاتوس واتس اپ.

کسی نبود.شماره ام دست 10 دوازده نفری بیشتر نبود و نیست.

حرف داشتم و باید گفته میشد.

گوشه ای از ذهنم احساس معذب بودن هم داشتم.

با این جمله خودم را تسکین دادم :" خنجری روی گلوی کسی نگذاشته ام که باید استاتوسم را باز کنی و بخوانی.

اگر دلش نمیخواهد میتواند خیلی راحت بازش نکند و نخواند.دیگر از این ساده تر ؟"

بعدتر با خودم کلنجار میرفتم ولش کن دیگر ننویس.

به کسی چه در ذهنت چه میگذرد؟

آری به کسی ربطی نداشت.

اما حرفهای تلگرافی باید جایی ثبت میشد.

و دم دستی ترین جا همان استاتوس واتس اپ بود برایم.

اما من همچنان حرفهای تلگرافی ام را آنجا و هرجایی که دلم بخواهد و سهم من از این دنیای مجازی باشد منتشر خواهم کرد.

بدون ترس از مزاحمت برای کسی و هدر دادن وقت گرانبهایش؟!

چرا که من کسی را زور نکرده ام دنبال کننده چرندیات ذهنی ام باشد.

راستش همه حرفهای تلگرافی را نمیشود گفت .گاهی ترس مانع منتشر کردن خیلی از حرفها میشود.

مصداق ضرب المثل :هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد .