یکی از تمرین های جذابی که در دوره نویسندگی خلاق داشتم ،قطعه نویسی بود.
که از قضا تمرین جلسه اول هم بود.
این تمرین جذابیت خاصی برای من دارد و مشتاق هستم که این تمرین را هر روز انجام دهم.
تمرین ساده ایست؛ باید از دل اتفاق هایی که در زندگی روزمره ات می افتد ،نکته ای بیابی و آن را تعریف کنی و در آخر نتیجه را بیان.
استاد نویسندگی مان ، آقای کلانتری بسیار تاکید داشتند که قطعه های خود را تنها با 1000 کاراکتر ببندید؛نه بیشتر و نه کمتر.
ابتدای امر فکر میکردم این تمرین با این محدودیت باید خیلی سخت و نفس گیر باشد، اما فقط کافی بود شروع کنی و در خلال امر متوجه میشدی که چقدر لذت بخش است.
پیدا کردن نکته از دل اتفاق های روزمره ،کار سختی نیست.
همه ما در روز پر از اتفاق هستیم که هر اتفاق ریز و درشتی که برایمان می افتد خودش یک نکته در دل نهفته دارد .
که بیانش می تواند مفید به فایده باشد.
و نوشتنش می ماند به یادگار از روزهای زندگی مان.
اما اگر نادیده بگیریم و بیان نکنیم و ننویسم ؛ فراموش می شود و این فراموشی خوب نیست.
نوشتن می تواند یادآور روزهایی باشد که گذراندیم.
و چه خوب است که روزهایمان را به شیوه و لحن خودمان ثبت کنیم ؛ برای خودمان و برای کسی از آینده که میخواهد راه زندگی را بیابد.
شاید تویی که این مطلب را میخوانی، کسی باشی که پسرانم با خواندن روزانه گی های تو مسیر درست زندگی را پیدا کنند.
این لطف را از یکدیگر دریغ نکنیم.
من هم مینویسم.
برای خودم و برای کسی که شاید نوشته هایم برایش مرحم زخمی باشد.
- ۰ نظر
- ۲۵ ارديبهشت ۰۰ ، ۱۸:۳۴
